Cmentarz w Lesie

Rzędy tablic kamiennych chylą swoje skronie

Przygniecione ciężarem niezliczonych kropli,

Jesienno-rdzawych liści i obrzmiałych sopli.

Chór głosów zaśniedziałych wśród zieleni tonie.

Wiele się już poddało, leżą przełamane,

Gwiazdy miast na niebiosach murszeją w drzew cieniu,

Karleją z każdym rokiem i schną w zapomnieniu,

Jak ziarna na pustyni przypadkiem zasiane.

Jakże wymownym znakiem jest, mówiąc nawiasem,

Pomnik wystawiony przez inne inżyniery:

Żelbetonowe słupy z kablami nad lasem.

Nie dziwi mnie ów wyraz o pamięci szczery,

Bo gdy zbłądzę w tym lesie, dręczy mnie myśl czasem

Czy kto czytać dziś umie hebrajskie litery?

Ładny sonet i poruszający tekst. Pozdr. 

Dla informacji- tekst był inspirowany cmentarzem żydowskim w Otwocku:

to mnie chyba najbardziej za gardło chwyciło 

pozdrawiam

Poruszające. Chyba tam pojadę, bo mieszkam niedaleko. Pozdr. M.

@dmnkgl nigdy nie byłam w tym miejscu, choć bywałam w Otwocku, ale zobaczyłam ten obrazek wyraźnie po przeczytaniu Twojego wiersza. Bardzo ładnie napisany sonet. :)

No wybrałem się. Od stacji Otwock jakieś 3 kilometry. 15 minut rowerem. Robi przygnębiające wrażenie, jak kamienny las. Znalazłem 1 grób w dobrym stanie, innych, poprzewracanych pomników jest około setki. Dobrze, że to poruszyłeś w poezji i napisałeś przepiękny sonet. Pozdrawiam

@Marek.zak1 Piękne zdjęcia! Bardzo mnie cieszy fakt, że udało się kogoś nakłonić do odwiedzenia tego miejsca (co miałem poniekąd na celu pisząc), które jak widać nie jest w najlepszym stanie.

Co ciekawe w wyniku publikacji go na facebooku otrzymałem linka do tłumaczenia inskrypcji na macewach:

Z całej sytuacji wniosek nasuwa się jeden- ludzie będą zawsze walczyć z zapomnieniem, jakkolwiek niewykluczone, że jest to walka tragiczna.