Pewność siebie zawodzi

porozrzucany czekam na skinienie i uśmiech próbując zebrać wszystkie niedokończone myśli definiuję się w twoim przelotnym spojrzeniu mgnieniu oka dla mnie trwającym wieczność karmię się twoim oddechem i ruchem ramion   bez nich już dawno bym umarł   zmęczony otwieram powieki ratując świat przed ponownym zapomnieniem moje życie buduję go ciągle od początku kładąc twe słowa jak kamienie węgielne ostrożnie jedno na drugim i jak prastary głaz toczę pod górę wieczną nadzieję   tylko dzięki tobie trwam  

Tutaj Adela typa Pyta Ile da Adeli, a typa typ: Ale daj atut?

Tutaj Adela typa Pyta Ile da Adeli, a typa typ: Ale daj atut? Alu, luz Romana na morzu lula

@Father Punguenty doceniam ironię:)super

Projekt Takamoya, 124   Taka jesteś mojmoj że warto w burzy Spragnione ciepła dłonie, Na chwilę choć, w aksamitny płomień  Z czułością zanurzyć    Zachwyt nad zmierzchem kładzie Się deszczem włosów w miłym bezładzie,  Gdy pieści je szeptów wieniec, Światłem w półcieniach tonący z drżeniem.    Śmiech plecie w zegarze  Warkocze półsennych marzeń Na śladach dawnych bitew, Tak czule, że nie warto już krzyczeć, Gdy góra staje się głazem.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.