Ust Twoich kroplę

Hej Ty! 
Czy mnie słyszysz?
Zapomniałem już o Tobie,
ale w środku coś Cię woła. 

Dryfuję wciąż bez celu
gnany wiatrem, prądem, falą
Szara czerń dokoła
Wyblakła jak te żagle,

Choć kolory kiedyś miały
jak ma miłość 
Razem z Tobą starte

Choć wciąż we mnie coś Cię woła
Jak soli kryształ rozpala ranę

Coś mi świszcze w pustej głowie
Imię Twoje

Czy to wiatr, czy prąd, czy fale
Nie wiem
Może miraż?
Morze myśli i
macki splątane

Czemu znów mi Cię przywiało?
Przez oceanów przestrzeń rozległą,
Niczym na planetę odległą

Dryfuję bez celu  i ruszyć się nie mogę
Ani utonąć, ani zapomnieć 
Ląd daleko 

Ni odłamka, ni kamyka
By i razem z nim pójść na dno
Chłód okropny mnie przenika
Choć woda ciepła

Słona

Wszędzie ona, 
Dookoła
Z każdą falą pragnienie wzmaga,
Ale to nie pić się chce 
Lecz ust Twoich kroplę

I choć we mnie coś 
Wciąż 
Twoje imię woła 

Odnaleźć Cię nie mogę

Już nie migocze w czerni
polarna gwiazda

Ciekawa konstrukcja moim zdaniem 

wpływa na rytm 

pozdrawiam

Cóż ta miłość robi z człowiekiem :-) 

@Moondog91 Dziękuję ;) Być może trochę przypadkiem to wyszło, ale chciałem uzyskać efekt rytmicznie kapiących myśli, jak krople. 

@Gosława Miło widzieć po raz kolejny Twój komentarz ;) Podobno miłość mogłaby być uznana za chorobę psychiczną :P ciężko ją zdefiniować, o ile w ogóle jest to możliwe, ale pewne jest, że jest źródłem niesamowitej energii. Dziękuję za czytanie ;)

@Romczu miłość uzależnia :-) 

Jeśli Ktoś raz prawdziwie kochał to trudno mu później wytrwać w niewielkim zauroczeniu lub przyzwyczajeniu 

Pozdrawiam serdecznie :-)

@Gosława Ładnie powiedziane ;)