Łza

utkwił w kości pamięci
ciągle żywy przebłysk
niemocy nieporęcznej
głupi gniew

czas nic nie zdziałał
wylał swe sedno
nawet nie mrugnął
skończył się dzień

koszmar już znany
nie zbudził nocy szeptem
choć huczał ptak
mrok gwiazd nie szczędził

zrywał się wiatr
co ściany pieści
rozrywał duszę
ilością ran

aż zawył ciemiężon
smak goryczy lepki
ocierał czoło
niepewności gad

i wziął się trawić
jak rak pożerać piękno
jedynie oddech
przebijał jeszcze strach

niknące tętno
dławiącego się dziecka
gdy w bólu ucieczka
nieunikniony kolor dna

kolejna refleksja
rozpamiętywane przejścia
nie da się pominąć
życia łza