Palindrom (...) - 59

Szedł gdzieś w nieznane wagabunda drogą błotnistą i niepewną, a w polu kwitła dzika róża, na sukni świata wdzięczny klejnot.   Wędrowiec przy niej aż przystanął, zdjęty zachwytem, poruszony. Urzekło go sekretne światło płatków przybranych w drżenie rosy.   I odtąd nie chciał już przemierzać szlaków donikąd, tras bezludnych; zatęsknił do ufnego ciepła, skrytego w głębi kwiatu róży.   Pragnął jej przynieść bogactw wiele, z dalekich krajów cenne dary.   - Dla ciebie wszystko - byś uśmiechem jeszcze piękniejszym mogła zalśnić.   Lecz jej wystarczał deszcz przelotny, a po nim pieszczotliwe słońce, ziemia i spokój cichych modlitw - - to, co jej Stwórca dawał co dzień.   - O czym ty marzysz? - pytał człowiek. - O nic nie prosisz? - pytał jeszcze. - Jaki głód może nosić w sobie milczące wciąż różane serce?   - Jesteś - odparła wonnym szeptem; więcej nie rzekła ani słowa. I tylko w niej czerwieni więcej, i z liścia spadła jedna kropla.     Róża przydrożna - ©Tie-break, listopad 2025  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@violetta Brzmi smacznie, choć niemięsnie :)) Smacznego !!

@tie-break Dzień dobry dzisiaj. Chyba trauma poparzonego mnie zżera ostatnio.  Ale do rzeczy, omówię w kilku punktach to, co sobie pomyślałem i zredagowałem, ergo:   1. imho (interpretacja)     „Słowa pod szklanką” – świetna metafora autocenzury / blokady: słowa są, kipią, „tłuką się o ściany”, ale zostają przykryte, żeby nie „odleciały za głosem serca”. To napięcie między impulsem a kontrolą ciągnie się przez cały tekst. Dalej mamy próbę „przebicia się przez szkło blaskiem” – jak słońce wpadające przez okno i wyganiające mrok z domu. Fajny obraz: słowa, które nie wychodzą normalnym głosem, tylko nagłym, bolesnym piskiem. Nocna „walka o znaczenia” → złudzenie, że kiedyś pozwolimy słowom zaludnić obrazy („milczącą baśniowość krajobrazów na cyfrowych fotografiach”). To już jest uderzenie w świat mediów, zdjęć, estetyzowanej rzeczywistości. Puenta: zamiast samej „opowieści o chronicznej włóczędze między ciepłem a sekwencją głosek” – autor tęskni za tym, by droga przez zimowy las była realnym dotykiem, a nie tylko kolejną narracją. Czyli: mniej gadania o życiu, a więcej życia.     Tematycznie – bardzo spójne: zderzenie języka, mediów, zdjęć z fizycznym doświadczeniem i realną bliskością.         2. Co działa naprawdę dobrze   Motyw szklanki – mocny i konkretny. Każdy widzi owada pod szklanką; tutaj na jego miejscu są słowa. To wciąga od pierwszego zdania. „Sprzężenie w mikrofonie” – kapitalny detal: jedna fraza, a natychmiast słychać ten cienki, nieprzyjemny pisk. To właśnie taki moment, gdzie abstrakcyjne „bezsilne słowa” nagle stają się zmysłowe. Kontrast: „cyfrowe fotografie” vs „dotyk zimowego lasu” – bardzo dzisiejszy, dobrze osadzony w rzeczywistości (to nie jest bezczasowa „poezja o duszy”, tylko tekst człowieka żyjącego w epoce ekranu). Finał: „chroniczna włóczęga między ciepłem a sekwencją głosek” – ładny, trochę borgesowski skręt. Czuć zmęczenie, ale i autoironię: zamiast ciepła jest sekwencja głosek, czyli tak naprawdę… to, co właśnie czytamy.   3. Co zgrzyta    Tu tekst trochę cierpi na przeciążenie abstrakcyjnymi rzeczownikami i dopełniaczami:   „kłębowisko chmur nad namiastką horyzontu” – obraz jest OK, ale słowo „namiastka” dorzuca kolejny, dość suchy poziom abstrakcji. Z „kłębowiskiem chmur” już wiemy, że horyzont jest niepewny, nie trzeba tego dopowiadać. „milczącą baśniowość krajobrazów na cyfrowych fotografiach” – tu jest kumulacja: milcząca – baśniowość – krajobrazów – na fotografiach. Sens jest czytelny, ale fraza robi się ciężka, prawie teoretyczna. Długie zdanie bez żadnego mocnego cięcia sprawia, że czytelnik pod koniec bardziej walczy z oddechem niż z sensem. Dwa–trzy dobrze dobrane przecinki zamienione na kropki dałyby temu tekstowi oddech, zgodny z treścią.     Innymi słowy: pomysły są dobre, ale chwilami autor zamiast zaufać pojedynczemu, mocnemu obrazowi, dokłada kolejne warstwy komentarza („tak zwanym głosem serca”, „namiastką”, „baśniowość”). To już pachnie eseistyką, a nie poezją.     4. Delikatna propozycja „odchudzenia”     Nie chodzi o przepisywanie wiersza, tylko pokazanie kierunku; np. część pierwsza mogłaby brzmieć tak:   Moje słowa są bezsilne. Tłuką się o ściany szklanki, którą je przykrywam, żeby nie poleciały za głosem serca, w chmury nad horyzontem. Czasem próbują przebić szkło blaskiem, ostrym jak sprzężenie w mikrofonie.   Widzisz: sens ten sam, ale oddech lżejszy, mniej abstrakcyjnych przymiotników.     5. Bilans     To jest dobry tekst, koncept i główna metafora – na plus, współczesne rekwizyty (mikrofon, fotografie) – na plus, styl miejscami – za bardzo chce „dowieźć filozofię”, zamiast zostawić czytelnikowi trochę miejsca.     Gdyby autor zdjął 20–30% abstrakcyjnych określeń i podzielił zdanie na 2–3 krótsze, zostałby naprawdę mocny kawał prozy poetyckiej o tym, że słowa pod szklanką nie zastąpią żywego dotyku świata. @tie-break nie uważam się za profesjonalistę w powyższej materii, po prostu ćwiczę sobie krytykę literacką. Osobiście mam poważny problem z moimi starymi wierszami - jak tu ciąć dziecko, wysyłać na operacje plastyczne - ale sądzę, że póki człowiek żyje jako autor, powinien wychowywać swoje owoce, dopieszczać i wciąż rozwiać. 

Promocja jak promocja, ja kupuję dużo produktów bio:) mam znajomego, który badał cypryjskie ziemniaczki z naszego sklepu i one są bez chemii żadnej, natomiast nasze polskie masakra. Sam był w szoku. Także dzisiaj na obiad młode ziemniaki z Cypru razem z zieloną fasolką i bio łososiem:) 

@m1234 Świetna puenta !!!!