Love Story w WC

(~:`````````````````````````````````````````````````````````````````:~)

W ubikacji jest: cicho jasno i przytulnie. A ponadto pusto. Człowiek nie siedzi na tronie i nie czyni tego co zazwyczaj robi, w tak przydatnej komnacie. Poprzez zamknięte drzwi słychać jedynie: miarowe tykanie zegara, co paradoksalnie jeszcze bardziej uwydatnia – ciszę.

Która zostaje przerwana.

Klapa sunie wolniutko do góry lekko sapiąc i skrzypiąc, jakby w brzuszku małego duszka, jeszcze mniejszy duszek na skrzypeczkach zaiwaniał. Podbrzusze białej owalności, coraz bardziej oddalone od obrzeża uwolnionego sedesu. Skrzypieniu wtórują dziwne dźwięki oraz mlaskające odgłosy.

Donośne stuknięcie o tył jest oznaką końca otwierania.

Wystarczy poczekać, kto lub co – wyjdzie.

Ale niby kto ma czekać. Chyba jedynie papier toaletowy, który nadal śpi na poziomym kołku, śniąc o rowku na gołym zadku. Co akurat w jego przypadku, nie może kogokolwiek dziwić. To widok jego życia, z którym jest dokładnie obeznany. Te codzienne przytulanki są swoistym rytuałem nadającym sens jego istnieniu. Dzisiaj już tyle razy był rozwijany, zwijany i dociskany, że w końcu kręćka dostał i z tej zgryzoty usnął, bo mu wszystko zwisało. Tym bardziej, że przypomniał sobie rzewnie, ile to już jego cząstek poleciało do innego świata zwanym: Wielką Kanalizą.

Nagle słychać skromne ciche: plumplanie.

Z sedesu wychodzi, a właściwie spada z miękkim mlaśnięciem: Mały Klusio. Ledwo stoi na chwiejących nóżkach, ale łapkami rusza, bo wyszedł z zimnej wody a morsem nie jest.

Jego ciało, chociaż kryje w sobie bogatą paletę przetrawionych światów, jest schludne i gładkie. Za to jego wygląd skłaniać może do refleksji na temat doznań estetycznych z dziedziny sztuki, którą nie bardzo kochamy. A szczególnie – rzeźby w masie plastycznej.

Mam przesrane – mruczy sam do siebie.

Nie zupełnie sam do siebie. Szóstym zmysłem wyczuwa go Rolek Toaletnik. To w końcu jego bratnia dusza. Ile to już razy byli blisko siebie. Pamięta te rozkoszne śliskie pieszczoty po miękkiej gładkiej powierzchni. Możliwe, że akurat tych fragmentów Rolek już nie ma, bo siłą faktu zostały oderwane, ale zawsze były to części jego podłużnego ego, które go opuściło raz na zawsze. Póki co, jest nawinięty pełnią życia na pusty kołek. Oczekiwanie na przyjemną rozmowę z Klusio, rodzi uśmiech na jego podłużnej, zwisającej twarzy.

*

– Powiedz mi Klusio, po coś wylazł?

– Ano z nudów.

– Z nudów? Nie dla mnie? A jak to się stało, że Kanaliza cię nie wciągnęła, he?

– Kwestia zablokowania. Twardy jestem. Lepiej ze mną nie igraj!

– To ja ciebie brałem w swoje ramiona... zuziałem na wszystkie strony… chłonąłem twoje ciało w swoje... o mało co, a bym dostał obustronnego zapalenia celulozy od tej wilgoci, którą mnie uraczyłaś… a ty mi za to takie impertynenckie spostrzeżenia ślesz ? I to jeszcze z poziomu posadzki?

– Gdybyś mnie bardziej kochał, to by nas razem spłukano i po sprawie. A tak co? Musiałem zeskoczyć… i co dalej? Ani tu żyć, ani do punktu wyjścia wrócić.

– Nie gadaj żebyś chciał? Do tej ciemnej cuchnącej ciasnoty. A fuj!!!

– Rolek! Ty mnie tu nie nawijaj na drążek! A ty niby co? Czysty papierek lawendowy? Cud zapaszek? Różyczka pachnąca? Do czasu, Rolek, do czasu. A po chwili zalatujesz...

– Tobą, mój drogi przyjacielu, tobą… lub tamtymi, co na jedno wychodzi, ty mój Kupkusiu. Buziaczka dasz?

– Tamten poprzedni, to nie ja. Wypraszam sobie! A buziaczka nie dam!

– Klusio! Ty spójrz na siebie! Sedes jest lśniący. Zobacz swoje odbicie. Tylko na raty, bo inaczej nie przeżyjesz takiego widoku… ty mój...

– Zwiń tą swoją pomarszczoną twarzyczkę. Mam świadomość swojego wyglądu, ale chociaż nie można mnie wyczuć. Zapachy powiedziały do mnie: pa , pa, Klusio! To już mam za sobą. Jestem świeżo wykąpany. A ciebie powieszono, żeby obdzierać twoją jaźń i nią… doliny bułeczek wycierać!

– Przecież wtedy się kochamy. Zapomniałeś? W tym świeżym cieplutkim pieczywie. Spójrz mi w oczy i powiedz, że to nieprawda.

– Mącisz mi na czubku.

– Pomyśl Klusio o twoim charakterze. Z ilu przeróbek różnego jedzenia jest twoje ciało. Ty nawet nie wiesz kim jesteś. Kleistym ludzikiem. Kto by ciebie chciał? A ja mimo tego...

– A ze mną kto pogada? - wtrąca Pani Spłuczkówna.

– O czym mamy z tobą gadać zarazo jedna – zawołali chóralnie: Rolek Toaletnik i Klusio.

– Zarazo? A to czemu ? Jest mi przykro. Aż mi łezka przez was utonęła… ta najbardziej ulubiona.

– Bo kiedy jesteśmy razem połączeni, wonią i mazią, to akurat nas rozdzielasz grzmiącym wodospadem. Trochę kultury, szanowna panienko. Wyczucia sytuacji. Cierpliwości. Ogłady towarzyskiej. Delikatności. Taktu.

– A kto wam broni teraz przytulania?

– Przytulania? Dobre sobie!

– To ja was doprawdy nie rozumiem: Chodzicie ze sobą, czy nie?

– Oczywiście, że tak. To takie przekomarzania. Niegroźne, jak poczciwe bąki co wylatywały z naszej egzystencji.

– Rozumiem...chyba. A właściwie kto mówi? Bo stąd nie widzę.

– To ja Klusio. Chcesz pogadać z Rolkiem? Poczekaj chwilę. Rozwinięty zupełnie. Ani drgnie. Jak go paluchem dotykam, to owszem. O zgrozo litościwa! Do Jasnej Kanalizy. On nie żyje! Mój przyjaciel nie żyje. Moja miłość jedyna wstrzymała rozwijanie!

– Przyjaciel? Miłość? Klusio, co z tobą? Przed chwilą, to był wróg… jeżeli dobrze pamiętam.

– To było dawno i nieprawda. Źle pamiętasz. Jaki tam wróg. Pasowaliśmy do siebie jak masełko do papierka. Miałem nawet nadzieje, że mnie w końcu rozmaże na całej swojej długości. Nie chciałem być nachalny. Mógłbym go zdenerwować i by sobie mną z innym gębę wycierał. Trzeba zbierać na wieniec!

– Na wieniec? Co to jest? Co z tobą? Jam Spłuczka skromna. Świat mi obcy.

– Masz pojęcie, ile takie coś kosztuje?

– No ile?

– Dużo!

– Na mnie nie licz. Jestem zupełnie spłukana.

– Do ożywczych grzmotów w muszli, co teraz zrobimy? Zaczyna go pochłaniać otchłań rozkładu!

– Tobie takie zapachy nie powinny przeszkadzać. On z tobą wytrzymał. Trochę wdzięczności, panie Klusio!

– Wdzięczności? O zgrozo litościwa. Nie potrafię bez niego żyć. Czy tego nie widzisz? Już teraz tęsknię. Niech mnie Wielka Kanaliza pochłonie. Co mi po takim życiu, skoro moja miłość zwisa jak trupia skórka. Rolek, pofaluj trochę szarym pyskiem. Tak jak dawniej. Chociaż odrobinkę. Pamiętasz nasze wspólne ślizgawki? Brązowe mazidełko? Wiatry ożywczego zapachu? Kanonadę wielokrotnych grzmotów? Daj mi jakiś znak. Możesz nawet powiedzieć, że jestem: Kosmicznym Wyrzutkiem z Czarnej Dziury. Jakoś to przełknę, bez urazy. Ale powiedz coś. Chociaż tyle. Proszę!

*

– Mamusiu! Znowu ten mały z sedesu wylazł i płacze. Co mam z nim zrobić?

– Owiń go całą rolką i spłucz.

– Ależ on jest taki mięciutki. Chyba przez ten stres. Nawet przez papier wyczuwam... Gul, gul, gul, już go nie ma... Mamo, jest mi go żal!

– Dziecko! To tylko zwykła… no wiesz.

-- A jednak spłukałam... no wiesz. Teraz zapewne zabłąkany w złowieszczych rurach pływa. Samotny i zagubiony. Chyba już nigdy nie wyjdzie.

-- Mam nadzieję. Powieszę inną rolkę niż zazwyczaj.

Po przecenie.

Sek, muszę to jutro jeszcze raz przeczytać i to dokładnie bom kurde zmęczony dzisiaj i mi się kupa z rolką mieszają :)