Kiedy już...

Kiedy już odwalisz, to co miałeś zrobić, matole

Zakopią cię głęboko. – Gdzie? W cmentarnym jakimś dole.

Albo wrzucą najpierw twoje truchło do pudła drewnianego

A potem wjedziesz do pieca. I znikniesz. - Skąd? Z Arki Noego.

Pozwolą ci się może i trochę nacieszyć swoim istnieniem

Albo od początku cię przywalą potwornym cierpieniem

Zależnie od tego, co Twoim Bogom do łbów ich  przylezie

Żyć będziesz tą chwilą w dostatku i zdrowiu, albo w chorobie i biedzie.

Czasem na przemian będą się z tobą zabawiali

To cię trochę przyduszali, to znów obłaskawiali,

Ale w końcu i tak się tobą znudzą, braknie im litości

Spopielą twoje ciało, mózg, włosy i kości.

Jakiekolwiek by nie było ludzkości przeznaczenie

Jedno jest dla mnie pewne: to Oni winni ludzi błagać -

 o wybaczenie.

I ja bym na to poszedł. I nawet bym Im wybaczył,

Gdyby się ukorzyli. Przywdziali strój tułaczy

I doznali wszelkich naszych udręk i niedoli,

Ale osobiście. I z ich boskiej, wolnej, czy nie - woli.

Najlepiej jednak będzie, gdy wszem ogłosimy:

Spieprzajcie! Już was tutaj więcej nie czcimy!

(swoją drogą, kiedyś, będąc na haju,

śniłem o tym, że to Adam i Ewa

wygnali

Boga

z Raju)

Zdjęcie mi się podoba :-) 

Mnie także. Twoje:))

@Lach Pustelnik :-)