?Ogród ?

Ciepła poświata promieni w ogrodzie, rozkwita nieustannie.

W oczku wodnym czas nie płynie.

Pod błękitnym sklepieniem

jabłonie i czereśnie oczekiwaniem malują korony.

Wiatr unosi pszczoły w kolorze pyłku i miodu.

Barwne krople niczym ćmy stukają o krawędzie brzasku.

Lecących gęsi szybowanie tworzy klucz wiolinowy.

Nasiona dźwięku pieszczą kwiaty brzmieniem nadchodzących chwil.

Skowronek o poranku zdejmuje ze skrzydeł krwawe ciernie.

Frunie wysoko przeistoczony w kierunku swojej pieśni.

Bielą się w kłosach początki chleba.

Czas znowu płynie.

Poza horyzont pojmowania.

Róże kolcami nie zdołały go zatrzymać.

Źródło tajemnic oddało cząstkę ziemi.

By z dwóch części ogrodu przeminęła jedna.

Przyjemny, spokojny, napełniający poczuciem harmonii obraz, jednak w moim odczuciu harmonię nieco psuje  różnoraka długość wersów. Być może dodałabym więcej delikatnych śladów afirmacji życia i ogrodu przez podmiot liryczny, co by wiersz nie był za suchy. Puenta prawdziwa. 

Przedostatnia zwrotka zatrzymała mnie na dłużej. 

@Sekret

Dzięki:)→Jeżeli o kwestię ''afirmacji''→to czasami lubię tak →kontrastowo.

Zresztą w ogóle nie lubię siedzieć w ''ramce'''

Tu są wersy nierówne. Jak trochę chaosu w życiu. Ale bardziej równe, też mi się udają:))

Tak czy siak→Dzięki za komet→i wiele dobrego  w 2020r życzę. I w pozostałych:)→Pozdrawiam:)