Mój ojciec: Dzień Dziecka

Na Dzień Dziecka wziął mnie na ściankę wspinaczkową.

Liczyłem, że nie skończy się to awanturą.

Pomimo, że przyjechaliśmy samochodem,

Mój ojciec nie zastanawiał się nad browarem.

Zanim zdążyłem się przebrać w szatni dziecięcej,

Pił drugiego komesa z browaru Książęce

I wpatrywał się w moje spodenki obcisłe.

Jedynie strach pomógł mi przejść trasy trudniejsze.

„A może pan też spróbuje nim wyjdziecie?” –

Zaproponował instruktor dość sympatycznie.

Mój ojciec, który był już po trzecim komesie,

Kręcił teatralnie głową. Czekałem w stresie.

W końcu zgodził się i zasady lekceważąc,

Z wszystkich bloczków korzystał naraz, się wspinając.

Nagle, pod wpływem swego ciężaru wielkiego,

Ojciec spadł w konsekwencji bloczka urwanego.

Podpity facet zerwał się jak oparzany

I oznajmił, że natychmiast do dom wracamy.

Niemal znów upadł, gdy obrócił się na pięcie.

Przeklął i wtem szarpnął mnie boleśnie za rękę.

Na parkingu chciał do bagażnika mnie wepchnąć.

Przez tunel zdołałem na tylnej kanapie siąść.

Liczyłem, że najebus choć rusza ostrożnie.

Kiedy jednak z piskiem opon wyrwał gwałtownie,

Do bagażnika z powrotem przez tunel wpadłem

I tak do samego blokowiska jechałem.

W mieszkaniu ojciec rozrabiał w pijackiej werwie.

„Ściągaj łachy i schowej siura, bo łoberwie!!!” –

Za drzwiami mego pokoju czekał już z pasem.

Nie przypuszczał, że matka zajebie mu gazem…

Poczułem tąpnięcie, gdy gruchnął o podłogę.

Matka wyniosła z mieszkania już pierwszą torbę.

Pomagałem jej wynosić pozostałe rzeczy.

Tej ucieczce przed potworem nikt nie zaprzeczy.

Zamiast starać się odpocząć od miejskiej hicy,

Na urlop jeździliśmy do innej dzielnicy,

Lecz teraz szansa na nowe życie powstała.

Stałem w sieni, gdy nagle matka oniemiała.

Mój ojciec oblał ją brudną wodą z butelki.

Dostrzegłem, że w ręce trzyma jakieś dwie świeczki.

Nim poczułem zapach benzyny, ogień buchnął.

Gwałtowny podmuch na korytarzu mną huknął.

Ryk matki zagłuszał histeryczny śmiech ojca.

Nie dość, że płonie, to dawno nie miała bolca.

Sąsiedzi, w międzyczasie, już pomoc wezwali.

Było pewne, że całe mieszkanie się spali.

Z płomieni wybiegł nasz pies, lecz cały i zdrowy.

Nikt nie był opieki pełnić na nim gotowy.

W drodze do domu dziecka me oczy łzawiły,

Bowiem mój laptok i wszystkie gry się spaliły…

Nasz pies trafił do najbiedniejszego schroniska.

Taki był mój najbardziej pamiętny Dzień Dziecka…

Przejmująco piszesz.Czasem ociera się to o kicz, perwersję i inne niedogodności ;) ale ta poezja przemawia. 

Gdyby nie rymy dokładne może wyglądałoby to nawet przejmująco, przez nie jednak tekst traci na powadze. 

Ale właśnie rymami dokładnymi (czytaj: prosto, prostacko, czasem prymitywnie) wyrażają się bohaterowie wierszy Pavlokoxa. 

Hmmm... jak różnie odbieramy. Mnie to raczej ciągnie w stronę rapu a nie stryszka, choć na stryszku niektórzy zaczynali rapować ;)

No cóż,  serce daję za sposób zwierszowania,  a nie że popieram wszelkie zawarte w nim treści. Większość treści poetycznych to ból, cierpienie, samotność etc.