Kup mi mamo
dodany przez
Jan Paweł D. (Krakelura), w Satyra
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Lach Pustelnik 444
Akt IV
Przeora
Do celi Lony wchodzi Przeora, siada na podłodze przy niej i zaczyna gładzić delikatnie jej ramiona i włosy. Nachyla się nad nią i mówi:
- Ejże, służko moja mała
Coś ty tam narozrabiała?
Skarżą na cię się dziewczyny
Że oto z twojej przyczyny
Biskup się pogniewać może?
Zatem –mówię ku przestrodze –
Zachowuj się dzisiaj ładnie,
Rozmawiaj z nim słodko, składnie,
Dbając, aby się nie zjeżył!
Bo od niego los zależy
Zgromadzenia tu naszego!
Ta moc od Boga samego
Jest mu w życiu przypisana
Bowiem w łaskach jest u Pana!
Lona unosi głowę, patrzy jej w oczy. Przeora uśmiecha się ciepło do niej, ciągnie dalej łagodnie:
- Wszystko tu jest z jego woli,
A że czasem poswawoli,
Sobie z którąś ze sióstr naszych
Toż to przecie… nic nie znaczy.
Z dumą kontynuuje:
- I ja, kiedym młodą była
Wybierana przezeń byłam
Miałam ciało zdrowe, piękne
Teraz patrz: Jakie uschnięte…
Zasmuca się, oglądając swoje dłonie. Ale szybko wraca do pogodnego nastroju, mówi wesoło:
- We wspomnieniach, każda chwila
Z nim spędzona - czas umila!
Wszystko przecie wszak przemija
Ale wspomnień nie zabija…
Z tobą też tak, młódko, będzie
To nagroda dla cię będzie,
Zanim przyjdzie ta, co życie
Wszelkie ścina. I w niebycie
Zaśniesz … Do dnia zmartwychwstania!
Który, jak gwiazda zaranna
Jawi się nam… Z łaski Pana!
Stańczyk:
- Słucha młódka - i się lęka,
Bowiem jest to dla niej męka
Gdy pojąć czegoś nie może!
I już nie wie, czy w uporze
Nadal ma trwać przysiąg swoich?
Czy też żarty sobie stroi
Z niej to całe otoczenie,
Co miało wieczne zbawienie,
Przede wszystkim mieć na względzie?
A tymczasem - jak w obłędzie,
Seksualnym tkwią jej siostry
Oraz Biskup! Ten wyniosły
Władca ich dusz. Eminencja
Mająca moce zaklęcia
Które wiedzie do wiecznego
Życia w niebie. Spokojnego!
Narrator:
- I tak, wierna służka Lona
Poczuła się jak zdradzona.
Ta, co miała przed złem chronić
Zdaje się potwora bronić!
I to nawet jej wyjawia
Że seks sama z nim uprawia!
Tymczasem Przeora, otulając serdecznie Lonę ramieniem, pociesza ją:
- Nie bój się więc, moja mała
Każda z nas mu kiedyś dała,
Bo to nie jest grzechem żadnym
Przespać się z tym panem władnym!
Nie jest grzechem gdy ci włoży
W cipkę chuja sługa boży
On ci da wieczne zbawienie
Po co zatem to zmartwienie?
Nie bój… Nie bój się kochana!
Pościel pięknie już zasłana
Idź. I umyj się starannie!
Poleż sobie trochę w wannie
Natrzyj ciało olejkami
Niech mu pachnie, poziomkami!
Bierze jej twarz z miłością w dłonie i szepce na poufnie na ucho:
- Polubisz… Choć pierwszym razem
Może boleć… Lecz ci radzę
Teraz się tym nie przejmować
Jeszcze będziesz mi dziękować…!
Na koniec marszczy czoło, ale uśmiecha się pokrzepiająco:
- Eminencja lubi czasem
Nim rozpocznie dźgać kutasem
Zakląć sobie. Powydzierać
W słowach swoich nie przebierać
Niech Cię jednak to nie płoszy
Bo zaznasz z nim moc… Rozkoszy!
Zatrzymuje się w drzwiach i odwracając się rzuca stanowczo:
- W oczach Pana, zawsze, wszędzie
Ty dziewicą czystą będziesz
Bowiem taka jest moc jest dana
Dla księdza biskupa z Pana
Boga w niebie najwyższego
Oraz Ducha Najświętszego.
Koniec Aktu IV
0
-
-
Najpopularniejsze w ostatnich 7 dniach
-
- 21 odpowiedzi
- 592 wyświetleń
-
- 15 odpowiedzi
- 518 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 507 wyświetleń
-
- 20 odpowiedzi
- 339 wyświetleń
-
- 11 odpowiedzi
- 329 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
@w kropki bordo moja interpretacja jest w kierunku problemu uchodźców i nierówności społecznych na świecie, różnic kulturowych i religijnych. Pozdrawiam 🙂. -
Przez Dawid Rzeszutek · Napisano
Nie wiem, czy wiesz, co mówisz ;) Gdybym TAK napisał, to chyba bym się nazywał Jan Paweł D. (Krakelura), a jak zauważyłeś, (nie wiem, czy aby na pewno), że nazywam się inaczej. Wiesz, rozumiem co dwie głowy, to nie jedna, ale jednak wolę swój styl. Mówisz, że dużo słów, że prościej, bez pretensji, ale czy o to w poezji chodzi ? Minimalizm, oszczędność słów, maksimum przekazu - tak mawiał jeden z większych poetów, więc nie wiem, czy twoja droga jest równie ważna. Zastanawiam się nad jednym, czy ty (Pan) uważasz się (megalomania) za mistrza, że piszesz ludziom, jak mają pisać? Zasadniczo uwag merytorycznych nie widziałem, a sam zdaje sobie sprawę (w tym przypadku) z kilku, dodatkowo narzucasz sposób pisania, który, serio, nie jest poparty żadnym argumentem. Dodam tylko, że jeśli ktoś nie rozumie, co ja piszę, to chyba powinno to wzmóc ciekawość, zastanowić, w czym rzecz, że prawda treści nie jest dostępna bezpośrednio, w sposób tak łatwy, że człowiek wręcz upaja się sensem. W przypadku mojej poezji należy oddać nieco szacunku zawartości między pierwszą dużą literą a ostatnią kropką. Uważam, że warto! A co uważa czytelnik, to już jego sprawa. W każdego gusta poezją nie da się wstrzelić, bo albo coś jest jak gazeta brukowiec dla mas, albo dla szczególnych typów ludzi. Rozumiem, że wartość tego, o czym piszę, w twoim świecie, stoi nieco do góry nogami. To, co ja uważam za wartościowe, ty zaś za bez, więc jeśli chcesz czytać moją poezję, proszę, stań na głowie, a jeśli nie, to po prostu nie czytaj. Reszta komentarzy jest chyba zbędna. Ja nie sprzedaję ciepłych bułek, które rozchodzą się co ranek, bo ja sprzedaję suchy chleb, który albo kogoś zadowoli, albo nie. Są ludzie, którzy go przyjmą i zrobią wartościowy obiad, a są tacy, którzy tak bardzo urośli w piórka, bogacze pier****ne, że tym gardzą. Sam w odniesieniu do szeregu metafor odnieś się i znajdź swoje miejsce. Mimo wszystko pozdrawiam !! -
Przez Jan Paweł D. (Krakelura) · Napisano
@Grynszpani Dzięki. @Pan Ropuch Kupę reprezentuje pomięty papier. Dzięki. @Andrzej_Wojnowski Wybiorę się kiedyś, dzięki. @Gosława Dzięki serdeczne. -
Przez Jan Paweł D. (Krakelura) · Napisano
A nie mógłbyś tak pisać?: Jeśli nie widziałeś trupa przejdź się latem do kostnicy, chłód panuje tam gdy upał kąsa niczym muchy żywych. Martwi leżą i już nic im, chłód czy upał, nie przeszkadza, tylko panuje w kostnicy duch zrozumienia dla świata. I być może atmosfera wcale nie jest tam grobowa - kto zmarłych w drogę ubiera mógłby powagi dochować? Gdy krząta się wokół ciebie, tutaj naciągnąć, tu przyszyć, czy mógłby o suchym chlebie pracować żeby nie przytyć? Nie łyknąć wprzód dla inwencji zanim ci zrobi makijaż, żebyś wyglądał jak świeży, z trumny jak żywy mógł wypaść prosto na blask od świec licznych w ciszy kaplicy poważnej, niemal oddychał w dowcipnej żywej grze cieni i świateł. Echo od gwoździ przypomni, że ty nie parskniesz już śmiechem, ktoś za konduktem żałobnym spojrzy w telefon i ziewnie. (i dużo słów, ale prościej, klarowniej, bez pretensji...? To mój, nie musisz dziękować) -
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Artykuły