Mona Lisa zagląda do pisuaru

Jakimś cudem przetrwała Mona Lisa,

i wdzięczy się do pustej sali, kiedyś

pełnej wielbicieli - dziś ani brzydka

ani ładna. Już żaden jej nie męczy

paparazzi, w tłumie wystygłych czaszek

i wydrążonych piszczeli, (na których

piszczeliby gdyby umieli), żaden

nie wita gwizd ani szept - tylko szczurzych

zębów chrobot o szkło grube się niesie,

za którym oczu jej orzech zamglony,

już szkliwa nie wodzi na pokruszenie.

Żadnej wdzięczności, żadnej wieczności

nie doświadcza, że przetrwała na dowód.

Grat pośród gratów, i smutny by obraz

sobą przedstawiała, gdyby choć okruch

mózgowia, zdolny jej współczuć, pozostał.

genialne

@Dag Dziękuję :)

tak sobie myślę, że to, co chciał zachować w obrazie ( bo czy o przekazywaniu na pewno myślał? Niekoniecznie) Leonardo, jeszcze fizjologom się nawet nie przyśniło, stąd ten uśmieszek - politowania, moim zdaniem, a nie za gatki :)

Świetnie posługujesz się słowami

i niekiedy dowcipnie ;D Kolejny dobry wiersz - o upadku kultury?

Pozdrawiam.

Żadnym cudem - za duże zabezpiszczenia, żeby znowu wynieść za pazuchą ;)

Pozdrawiam.

Dziękuję wszystkim za komentarze. Na jeszcze jedną interpretację może naprowadzić pisuar, być może jest to słynny pisuar Duchampa. Pozdrawiam :)

Cała rzeka treści mieści się w Pisuarze, 
i otchłań nicości, do której prawo rości 
sobie, i w sobie odbite ma wszystkie twarze, 
również moją - z wyrazem dozgonnej wdzięczności. 

Że mógłby się potłuc, albo chociażby pęknąć 
stoi w muzeum (można by zrobić też kopię), 
ludzkość drapie się w głowę - skorzystać, czy klęknąć - 
- gdy się przyjrzeć, do piety podobny jest trochę. 

Ale na cóż mi w domu jest taki pisuar, 
zwłaszcza, że o wiele praktyczniejszą mam muszlę 
na której myślę o tym, jak zerwał peniuar 
z Giocondy Marcel Duchamp - więc ja już nie muszę.