tęsknota za trzęsieniem

Powiedz

jak to jest uśmiechać się

do losu bo od dawna nie uśmiecham się

do nikogo. objęłam sobą pustą przestrzeń

wokół wieżowce, sklepy, korony

drzew sięgające pola widzenia

z kanapy obserwuję obrazy, które nie są

mi już dane. zaklęłam świat, w którym niegdyś

mieszkałam jak u siebie a teraz obce są mi

te oddechy, ciężki dotyk wilgoci, taniec

małych żuków w środku. dom jest ciepłym,

bezpiecznym miejscem z otwartymi na oścież

ramionami. ale trzęsień ziemi już nie ma. w środku

nic nie drga.