Proszę

proszę Cię Panie 
daj mi raz jeszcze 
zamienić życie w urodzajny sad 
wyznaniom moim dojrzewać owocom 
i pozwól spragnionym prosto z drzewa rwać 

energię i przestrzeń rysuję od nowa 
wypełniam pustkę atomów rozdrżeniem 
z chaosu myśli wyławiam wprost słowa 
układam w wiersze 
wieczne niespełnienie 

czas, zdarzeń struga przecieka przez palce 
na dłoni tylko kropelka została 
wszystko przemija 
nie dotknie mnie więcej już nigdy 

szukałem szczęścia, znalazłem zmęczenie 
szukałem ciszy, ogarnął mnie wrzask 
jestem skazany na wieczne błądzenie 
wśród labiryntu nieodkrytych prawd 

teraz Cię proszę 
o spokój poranka 
niech zaśnie w bieli umęczony świat 
utul go Panie, ześlij ukojenie 
i przywróć do życia kiedy wiosna w nas

Bardzo ładnie, tylko trzecia zwrotka jakoś formą nie pasuje...

Z ostatniego wersu usunęłabym "i".

Pozdrawiam

Ten wiersz jest jedną wielką prośbą.... bardzo dojrzałe przemyślenia, całość szarpie wnętrze, pozwala/karze zastanowić się....

Treść ujęła mnie.

Pozdrawiam.