chwila

obudził mnie śmiech

mój własny radosny

przez sen się przedarł

snem mi przyniósł słowa

i snem mi jego przysłał

powiedz mi mów jeszcze

mów o tym co byś chciał

powiedzieć gdybyś mógł

stojąc tutaj przy mnie

ja tulę się w każde słowo

którym mnie obejmujesz

oddycham nim głęboko

za nas dwoje oddycham

jest mi tak bezpiecznie

i uśmiecham się głośno

choć śmiesznie nie mówisz

bo te ciastka i podłoga

to przecież tylko dekoracja

do naszej starej przyjaźni

która już się przeniosła

w inny wymiar prawdy

20.10.2018

bardzo mi się podoba i czuję się trochę, jak podglądacz czytając ten wiersz, przypomniałaś mi kogoś

z kim prowadziłem kiedyś wielogodzinne dysputy - bywało, że o niczym. I było pięknie,

nawet kiedy milczeliśmy, bo wystarczyła sama obecność.

Pozdrawiam.

Gadanie o niczym jest całkiem fajne, jeśli znajdzie się do tego odpowiednią osobę. Wtedy nawet gęba się śmieje, nie wiadomo do czego.

Pozdrawiam

  no nie, to nieprawda, gadanie o niczym ma też i głębsze uzasadnienia, a gęba owszem, śmieje się - wiadomo do czego, właśnie do tej głębokości. :)