Jesienne uniesienia

gęste leszczyny o jesiennej porze
porosły w kępy poplątanych wstążek
na brzegach krętej Topóleckiej drogi
chcę spotkać spokój idę myślę zdążę

mijam łopiany i wysokie osty
zwiędłych badyli sterczy sucha wiecha
wiatr muska pieści lub kruszy urywa
złamane kolce z babim latem miesza

krzak dzikiej róży w tym roku obrodził
ugiął gałęzie pod naporem głogu
krwistą czerwienią pomalował trawy
obraz korali zabieram do domu

chłonę powietrze każdą cząstką ciała 
ono rozpierzchłe zapachem i pyłem
rozwiewa włosy nawilża jesienią
lekko się wznoszę frunę jak motyle

i jeszcze chwila a nie czuję gruntu
ziołowa ścieżka została na dole
kroczę w przestrzeni międzyplanetarnej
ciszę dotykam i spokoju wołam

nagle dostrzegam obłok lazurowy
który dryfuje nagrania wachlarzem
pogodę ducha przelewa do głowy
harmonią kreśli serca korytarze

20.10.2018r.

@Luule pięknie dziękuję:)

@iwonaroma witaj Iwonko, bardzo dziękuję :)

do przestrzeni międzyplanetarnej jest ok, po niej wszystko odpada. to takie moje, ale serduszko i tak zostawiam ;)

pozdrawiam.

Dziękuję:) w takim razie jeszcze przemyślę. A co byś sugerował zmienić, jak zakończyć podróż w obłoki?

Może ostatnią zwrotkę wyrzucić, a przedostatnią zakończyć

ciszę dotykam i o spokój wołam/ i spokoju wołam

Ja bym nic nie zmieniała, bo straci głębię. Pozdrawiam

Jeszcze to przemyślę :) dziękuję za zajrzenie do mojego świata uniesień.

@Czarek Płatak dziękuję za wizytę iście w stylu angielskim