Afirmacja chwili

We włosach przemycam zapachy,

a w oczach iskry wolności,

powietrza, ptaków, chmur, drzew i rwącej wody.

Pomiędzy palcami przelewam czas

w dni i tygodnie ubrany.

Miesiące, lata co za mną

jednostajnym krokiem odeszły,

zwalniając miejsce istnieniu

chwil i momentów obecnych.

Uśmiecham się do nich,

chwytam, chowam w kieszenie,

niektóre zapraszam do domu,

niektóre w sercu układam.

Oswajam, przytulam, głaszczę,

aromatem kawy częstuję.

Gościu, usiądź proszę przy stole,

chwilo,

a odpocznij sobie.

Staropolskim zwyczajem

Bóg w dom, czym chata bogata.

09.09.2018r.

@beta_b miło, że czytasz, dziękuję:)

Jacku K dziękuję, kłaniam się :)

@Marcin Krzysica pięknię dziękuję :)

Wiersz pełen łagodnego spokoju i harmonii. Akceptacja przemijania, poczucie bezpieczeństwa i otwartość. Tak go odbieram.

Pozdrawiam

Zainspirowałaś mnie do napisania własnego wiersza pod takim samym tytułem. Napisałam go niemal natychmiast, ale opublikuję za jakiś czas. Moje "afirmacja chwili" jest jednak czymś zupełnie innym. Zupełnie Nie masz nic przeciwko?

Osobiste wyznanie: nie pisałam już od lat. Jakiś czas temu zwierzyłam się komuś znajomemu, że co miałam napisać - napisałam, a teraz nie jestem już w stanie pisać, bo w moim umyśle nie pojawiają się już natchnienia, metafory i porównania, które niegdyś stanowiły kanwę moich wierszy.

Odkąd postanowiłam opublikować swoje dawne wiersze, odkąd zaczęłam odwiedzać portale poetyckie i czytać poezję innych  - znowu piszę! Nie mogę w to uwierzyć! :)))

Może tylko zmień tytuł, bo jest dla mnie czymś bliskim. 

Odnośnie przesłania wiersza to tak, dobrze odebrałaś, ale jest jeszcze jedna ukryta myśl, o której nie chcę pisać, żeby nie podawać wszystkiego na talerzu. 

Pozdrawiam:)

Dziękuję Janie:)

Bardzo dziękuję za szczere wyznanie. Ja piszę od listopada 2017r. Wróciłam do poezji po dłuuugiej przerwie. Kiedyś pisałam jako nastolatka, miałam kilka nagród z konkursów organizowanych przez domy kultury, ale to historia. A od podanej daty napisałam dużo, na trzy tomiki? Innych portali poetyckich nie odwiedzam, jestem wierna temu. Fajnie, że wróciłaś do pisania :)))

Tu mam trzy tysiące myśli.

czy wrośnięte korzeniami w ziemie drzewo jest wolne?

czy rzeka płynąca w korycie, które sama utworzyła jest wolna a może rwąca, bo zmieniła zdanie i walczy, by wydostać się z koryta, które sama utworzyła.

Chce być wolna nieograniczana przez drogę obraną wczesniej (koryto rzeki) 

Można by pisać godzinami, pobudza wyobraznie.

istnieniu - Patetyczne
chwil i momentów - niepotrzebne czytelnik już to przeczytał wyżej

jednostajnym krokiem odeszły,
zwalniając miejsce dla obecnych.

Potraktować chwilę polską gościnnościom (Carpe diem) Bardzo fajne, ciekawe, inne.

1. Po wolności dałam przecinek. Wolność nie dotyczy tych pozostałych, co wymieniam, tylko iskry/ błyski  powietrza, ptaków, chmur rwącej wody. Że w oczach się to wszystko odbija, pragnienie wolności też.

2. Tutaj wyraźnie rozdzieliłam, odeszły dni, miesiące, lata. A ja teraz chwytam tą konkretną chwilę, moment. Chcę uchwycić, pogłaskać, zaprosić, ułożyć, ....... wszystko po to, żeby doceniać i szanować, nie marnować chwil. Bo życie, to są chwile obecne. 

Nie wiem, czy mnie zrozumiałeś? Wyrażam tu bardzo subiektywne podejście do chwil, momentów i zdecydowanie oddzielam od lat, tygodni, miesięcy.

Wobec tego nie będę publikować na tym portalu, bo tytuł jest kluczowy... Przecież Twój tytuł był inspiracją...:)

O, gratuluję wcześniejszych sukcesów! :) Można się było tego domyślić czytając Twoje obecne wiersze... To dobrze, że znów piszesz - wyrażasz siebie i masz materiał na kolejne nagrody... :) Czego szczerze Ci życzę!

Pozdrawiam

Ok, zrozumiałem. Od razu mam pytanie, jak to odczytujesz poniżej i czy jest to poprawnie zapisane,
chciałem napisać, że kawałki szkła, piasku, kurzu i szczypiącej papryki są oczach. Jak powinien wyglądać prawidłowy zapis ?

a w oczach kawałki szkła,
piasku, trocin, kurzu i szczypiącej papryki.

a w oczach kawałki szkła,

piasku, trocin, kurzu i szczypiący papryki.

a w oczach: 

kawałki szkła, piasku, trocin, kurzu, 

i szczypiącej papryki

Może być tak i tak, ale pierwsza wersja jak dla mnie lepsza.

Bardzo wnikliwy komentarz. Twoje refleksje o rzece natychmiast przywiodły mi na myśl "Źródło" Jacka Kaczmarskiego.

"Płynie rzeka wąwozem jak dnem koleiny, która sama siebie żłobiła,
Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej, tam na górze są ponoć równiny;
I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy
Sama biorąc na siebie cień zboczy...

Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije, własną w czeluść ciągnie go siła.
Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny, jest i będzie, będzie jak była,
Bo źródło
Bo źródło
Wciąż bije."

To jeden z moich ulubionych tekstów.

Pozdrawiam

Chętnie przeczytam

OK, zmienię tytuł. Kompromis. :)))