względny obiektywizm

mój ukochany potrafi się zbliżać do mnie na szerokość parasola smaży naleśniki tuż przed zakończeniem świata łagodnieje czasami i dostaje zbałamuconego kurwika w oczach nie rzuca wtedy przekleństwami na pożegnanie daje mi się pocałować w rękę  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Niestałości trzeba rzucić gałąź do pyska Ocean przelotnych chwil przecumować ... w przystań I na tym rym się kończy... Melodia roznosi się głuchym echem Obija się o ściany, które trąbią fanfarą klaksonów: "uważaj! Tu nie skręcaj! To nie! Tamto też nie! Chybione!''   Potrzebuję dziś w łóżku mężczyzny. Ten, którego znam, jedyny, który też mnie tam potrzebował, ocucił się moją szpetnością.   Chrystus w złoconej ramie ...   Teraz chodzę samotnie po alejach w wielkim mieście i nawet do głowy mi nie przyjdzie, że jest jakieś łóżko.  I że w ogóle był jakiś mężczyzna.  Znalazł sobie kogoś? A, to nie szkodzi. Ja obojętnością  ... już nie rozpaczam. Otwieram garść ... Wezmę się.    

Człowiek ... Kontury, kąty, osie I na umieraniu ten żal się nie kończy ...     

@Leszczym ↔Dzięki:)↔Pozdrawiam:)

@violetta ↔Dzięki:)↔Zaiste. Coś jest w tym stwierdzeniu:)↔Pozdrawiam:) @andreas ↔Dzięki za piwny wierszyk. Ma coś w sobie:)↔Pozdrawiam:)     @Waldemar_Talar_Talar ↔Dzięki:)→Miło mi, że ciekawe:)↔Pozdrawiam:)