Światy

napięte nici dłoni na śliskich kamieniach

krawędzie stóp tracą oparcie na piasku

zimne i gładkie skały uderzają w pierś

giętkie włókna prostują się

owijając kości

by stanąć na szczycie

oddech wypływa z ust

i spada z gór wraz z wiatrem

krew ogrzewa czoło przebijające się przez wiatr

mgła podniosła się z pól

otacza zaciśnięte pięści

wypełniając ich szczeliny

dłonie otwierają się wolno

by dotknąć mokrych gładkich skał

mgła wypełnia nozdrza

i wpada do piersi

oczy błysnęły srebrem

podnosząc się

by ją przebić

moje spojrzenie jest bystre

przecina mgłę

widzę daleko poza widnokręgiem

są gdzieś przede mną

pragnę je odnaleźć

klęcząc na skałach

czuję oddech nienazwanych światów