Najkrótszy miesiąc w roku

1.

W koronkach bajkowej szadzi

paraduje baśniowa zima

aż świt pokraśniał z wrażenia

2.

Sprężone pręży się powietrze

upływa pod korą życie

rozmawia z wilkiem Pani Gromniczna

3.

Poszła dobroć do nieba

w penatach i larach

gniazdo mości żałoba

4.

Ślepym oknom

zmierzch rzuca jałmużnę - koralową sieczkę

wtórują szyby blaskiem

5.

Razowej skibki powszedni dzień

filiżanka lurowatej nocy

lupuliną przesiąknięta poduszka

6.

Soplowe szczerzy kły

mrozu zajadły kundel

tnie tępo lodowy promień

7.

Podszyte czarnym atłasem

szafirem ocienione góry

słońcu stawiają maszt

8.

Ufając Natura

Stwórcy zawierza siebie

pachnie odwilż konwalią

9.

Z werand i oranżerii

woni wysuwają trąbki

żółte narcyzy nadziei

10.

Prasują frezje

perfumowane falbanki

rozkwita biały hiacynt

11.

Aby do wiosny

wspierają się solidarnie

poronione źdźbła odmrożone pędy

12.

Siąpi roztrzęsiona plucha

moknie wróbel na dachu

przewietrzają krety korytarze

13.

Zgrzyta kra i przęsło

serdecznego mostu

szkli luty przeręble

14.

Chucha na namiętność

palący kminek

w łupiny płacze tkliwa cebula

15.

Snopkiem zeschłych ziół

smuży się echo Kwietnej Madonny

kadzidłem spala skucynit

16.

Mami wilczełyko

maja trującym mirażem

w dzbanku zakwitła śliwa

17.

Surowym wieje amarantem

wzdycha cierpkim niespełnieniem

kobiecy goździk do męskiej gerbery

18.

Żelaziste źródło

opiłek chłodu co kaleczy usta

pluszcze w czeluści studzienna woda

19.

Podtrzymuje oburącz

zimy słabnące tempo

niebieski eukaliptus zielonkawa mięta

20.

Dodatkowo na zmianę

rozbolał księżyc trzonowy ząb

odbijają słońce planety

21.

Wenecką osłonięta maską

kosą huśta sylfida-śmierć

skrzy ostatkiem karnawał

22.

Wydzwania ciszę

zapustny dzwon

szron posypuje głowy popiołem

23.

Poseledynowiało przedwiośniem

więc przemieszczają się teraz w inspektach

sadzonki marzeń

24.

Pojedyncza pszczoła

nie przywoła kwietnia

spuszcza świetliste rzęsy aura

25.

Zeszłorocznego kadzidła

świąteczny utrwala zapach

przekwitająca olcha zakwitająca leszczyna

26.

Sam ze sobą

ugania się wiatr

baziom sinieją nosy

27.

Ten wymęczony błękit

niebo otrzymało w spadku

po halnej wichurze

28.

Resztki śladów

śnieg zadeptuje do błota

przywdziewa się szafran w złotogłów

29.

Zgrzebne obiecuje przedwiośnie

to czego brokatowa wiosna

później nie dotrzymuje

befano, wszystkie części wiersza zaskakują. Posiadasz niespotykaną umiejętność - łączysz różne ( na pozór) światy. Jest zmiennośc pór roku i wplecione w nią działania ludzkie. Zacytowałam 12. cz. ponieważ najbardziej obrazowa, wg mnie. 

To też b. ciekawe, nie widać ludzi, czary pomagają zrodzić n. życie. 

Fajne ogólnie. :)) Justyna. 

I ile się dzieje w tym najkrótszym miesiącu w roku, niesamowite. 

dobre obserwacje ale numerki przeszkadzają

pozdrawiam

Bardzo to ładnie brzmi i wygląda :)

Inspiracja z jakiegoś konkretnego, przestępnego roku?

Pozdrawiam :)

Właśnie Jacek ma rację te numerki rozstrajają, dobre sentencje w strofach ogólnie, podoba się.

Pozdrawiam:)

Numerki nie mają co przeszkadzać, ponieważ każdy "numerek", to przypisany konkretnemu trójwersowi dzień. "Najkrótszy miesiąc roku" jest fragmentem większej całości w postaci lirycznego kalendarza pt. "Dyariusz czterech pór roku" (Kraków 2001).

:)))