List do przyjaciela

Piszę do Ciebie mój przyjacielu,

bo jest mi smutno.

Chcę Ci powiedzieć, że nie zapomnę

tego, co było.

Chciałam zasłonić żałobną wstęgą

moje wspomnienia,

aby zasnęły raz już na zawsze,

lecz trudno jest mi

w szarej godzinie zapomnieć wszystko.

Może to minie?

Chcę abyś wiedział, że droga moja,

którą obrałam

by dojść do celu, zawiodła bardzo

i jest mi ciężko mój przyjacielu.

Trudno o uśmiech.

Trudno też płakać,

bo nie wiem jaką mam łzę uronić

i jaki uśmiech darować światu?

I nie wiem nawet, czy mam nadzieję?

Moj przyjacielu

chciałam być z Tobą blisko, najbliżej,

zbyt wiele tego na moją głowę.

Pragnęłam jeszcze wiele powiedzieć,

lecz żadne słowa tu nic nie zmienią.

Może się kiedyś jeszcze spotkamy?

A teraz żegnaj - mój przyjacielu.

16. 12. 1988r.

i spotkaliście się jeszcze po latach ?

Te uczucia to przeszłość, ale prawdziwa. Nie, do tej pory nigdy nie spotkaliśmy się, ale kto wie? 

Dziękuję za czytanie.

:))))

za dużo o tę "moja" bo jak obrałam, to oczywiście jest już moja

stanowczo bez "mam", chociaż mamy to przydatna instytucja XD

ten wers spróbowałbym powiedzieć inaczej, abstrahując, że pojawia się znowu "mam"

Puenta nieco za ckliwa, na mój subiektywny gust

w zasadzie odtwarzasz list, więc może w liście ostatni wers jest OK, ale w wierszu kotu nie pasuje

To takie stare gryzmoły, nic nie będę poprawiała, lepiej usunę.

:)))))

Nic nie musisz poprawiać. Ja tylko przekazałem Tobie mój subiektywny odbiór. Pozdrawiam :)

Dobry wiersz czasem trzeba wyrzucić z siebie takie słowa.

Wyrzuciłam te słowa 30 lat temu, tylko leżały w starym zszarzałym zeszycie. Bardzo dziękuję bajago1.

:))))))

Nie wiem, jaka historia zaszła między Peelką a Jej przyjacielem (i nie pytam), ale w każdym razie wiersz mi się podoba, bo mnie ujął smutkiem, rozstaniem, rozczarowaniem... Widać tu chyba wyrzuty sumienia, że poszło się drogą bez przyjaciela? A może nie wyrzuty, a tylko żal, że nie mogło się pójść tą samą drogą?

Czasami życie nieodwracalnie oddziela nas od bliskich lub przyjaciół. Drogi się rozchodzą - i już nigdy więcej się nie spotykają. A jeśli nawet, to tylko na chwilę i nigdy już nie jest to powrót do tamtej przyjaźni/miłości sprzed wielu lat.

Ale może to i dobrze. Bo na ogół we wspomnieniach idealizujemy te utracone. bliskie osoby. Nie pamiętamy ich wad, nie znany ich. A być może przy bliższym poznaniu wiele by straciły? W każdym razie nie byłoby tych pięknych, sielankowych wspomnień. :)

Dziękuję  Oxywio, powiem tylko tyle:  pewien pan ma szczęście, że Cię ma.

:)))

Wspomnienia wracają z nostalgią i zawsze lżej gdy przeleje się je na papier

Miłego:))

Ha ha ha! Bardzo mi miło, że tak uważasz, MaksMaro. :)))

Staram się jak mogę, ale wiem, że mam charakterek - na pewno, bo ludzie wrażliwi (do których należę niewątpliwie) są na ogół trudni w prowadzeniu. Ale mój Kot też nie jest łatwym mężczyzną, oooj nie!!!

Serdeczności! :)

No i dobrze, że masz charakterek- ludzie nietuzinkowi powinni go mieć.

:)))))))))))))))))

ps. Wczoraj wieczorem zabrakło u mnie Internetu, dlatego dzisiaj odpisuję.

Nie musisz odpisywać natychmiast, nie ma takiego wymogu. :)

Kiedyś miałam dobrą przyjaciółkę ale zawiodła mnie i jest mi czasem smutno gdy wspomnienia wracają ten wiersz mi o tym przypomniał że był taki ktoś, pięknie napisany wiersz można wtopić w nim myśli swe pozdrawiam!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Fajnie, że pasuje też do Twojej sytuacji.

:)