Stare drzewa

Stare drzewa żyją w kupie                                                                      

grab sędziwy pojękuje

bo w korzeniach znów go łupie,

pewnie na deszcz się szykuje.

Sosna szumi i narzeka

- Korniki mi dokuczają

gdzie ten dzięcioł? Czas ucieka

a one mi spać nie dają.

Lipa rzewnie zaszumiała

- Kora z pnia mi odpryskuje,

taka robię się zmurszała

i nic mnie już nie raduje.

Klon o pomstę ciągle woła

rozszumiał się w niebo głosy

- Znów obsiadła mnie jemioła

niech pochłoną ją niebiosy.

- Przyssała się do mnie huba

ale ja ją ignoruję.

Wysapała brzoza gruba

- Bardzo, bardzo wam współczuję.

Dąb odwieczny się nie żali

nie ma na to już ochoty

nerwy chyba ma ze stali

choć też cierpi na suchoty.

Ucisza ich wierzba siwa

-Dość już tego biadolenia!

Ciesz się życiem bo upływa,

czy nikt tego nie docenia.

Biedne drzewa :(

I te korniki już się na sosny rzucają,

nie tylko na świerki...

Czytało się dobrze,

ale jakiś żal we mnie wezbrał...

Pozdrawiam :))

Nie przekonało mnie to (na)pisanie :]

Myślałam, że tylko ludzie mają problemy, a tu proszę- drzewa również. Dobry wiersz do wykorzystania w pracy z dziećmi na zajęciach przyrody lub plastyki.

Pozd.

Bajka w stylu Brzechwy. :) Fajna i zgrabnie zrymowana, ale brak jej pointy, przesłania, podsumowania - co z tego wszystkiego wynika?

Dzięki i te drzewa tak jak ludzie.

Miłego:))

Ok nie musi Z pozdrowieniem:)

Dziękuję i z tą myślą był pisany.

Miłego:)

Dzięki masz rację już dopisuję.

Z pozdrowieniem:))

Też swego czasu trochę pisałam dla dzieci, tylko tutaj raczej nie będą dobrze przyjęte. 

Pozdrawiam

Rozumie, ale można spróbować, wiersze dla dzieci piszą i wielcy poeci.

Miłego:)

O, tak, teraz jest dobra pointa z morałem. :)

Tylko poprawiłabym jeszcze interpunkcję:

Stare drzewa żyją w kupie;

grab sędziwy pojękuje,

bo w korzeniach znów go łupie,

pewnie na deszcz się szykuje.

Sosna szumi i narzeka:

- Korniki mi dokuczają!

Gdzie ten dzięcioł? Czas ucieka,

a one mi spać nie dają.

Lipa rzewnie zaszumiała:

- Kora z pnia mi odpryskuje,

taka robię się zmurszała

i nic mnie już nie raduje.

Klon o pomstę ciągle woła,

rozszumiał się wniebogłosy:

- Znów obsiadła mnie jemioła!

Niech pochłoną ją niebiosy!

- Przyssała się do mnie huba,

ale ja ją ignoruję. -

wysapała brzoza gruba.

- Bardzo, bardzo wam współczuję.

Dąb odwieczny się nie żali,

nie ma na to już ochoty,

nerwy chyba ma ze stali,

choć też cierpi na suchoty.

Ucisza ich wierzba siwa:

- Dość już tego biadolenia!

Ciesz się życiem, bo upływa;

czy nikt tego nie docenia?

Podkreśliłam wyraz "wniebogłosy", bo pisze się go łącznie.

Pozdrawiam, Bolku. :)