Agonia

pamiętam jak wisiałem

na strunie od fortepianu

pod stopami słały się

świeże skórki pomarańczy

stali, kiwając głowami i drwili

zejdź, zejdź na ziemię

po której nigdy

nie potrafiłeś stąpać

ona śliniła się z uśmiechem

bo uwielbiała patrzeć na śmierć

on pożerał mnie wzrokiem bezrozumnego zwierzęcia

bo nigdy wcześniej nie widział nagiej duszy

gapili się, jedząc świeże pomarańcze

częstowałem ich również ostatnim oddechem

spożywali to wszystko bardzo dumnie

na koniec każdy z nich

pozdrowił mnie obfitym splunięciem

zostałem sam, nie ulżyło

nikt nie powiedział że samotność jest lepsza

czy tak kończy życie

każdy przybysz z tamtej strony istnienia?

przecież ja też byłem człowiekiem

szkoda mi...nie jego, nie jej, nie ich,

ale nas

ponieważ ja także jestem człowiekiem