Energumen

Energumen

Świat wiruje wokół niego

Twarze ludzkie są daleko

Tylko bestie bezimienne

Szarpią ciała swe wzajemnie

Krucyfiksy i hostyje

On się w spazmach strasznych wije

Rozum nie ogarnia bólu

Niczym po ataku ulu.

Lecz w chaosie tym piekielnym

Na dnie umęczonej duszy

Tli się tchnienie wiekuistej

Wiedzy która pęta kruszy.

Wiedzy o początku światów

O miriadach przeszłych wieków

O słabościach i potęgach

I o źródle wszego grzechu.

Cała mądrość się tam splata

Inni nie ogarną tego

W tylko jemu objawione

Drzewo dobra oraz złego

Cena warta była cierpień

Własnej duszy zaprzedania

I przyjęcia w siebie Światła

Dla wszechświata poznawania.