GROZA

Płomienie smagają twoje ciało
Czas zwalnia budzą się zwierzęta nocy
Wyrwać łańcuchy Uciec -To zamało
Nie uciekniesz ... Czarnej mocy
Kroki pozostawiają ślady... Krwawe ślady
Deski uginają się pod twym ciężarem 
W koncie trup z jego oczu wyrastają mady
Świeca dogasająca twym jedynym darem
Której płomień słbnący jest obrazem...Jest światłem
Topiący się wosk spływa po dłoniach
Ból sięga do seraca zalewając je jadem
W twych uszach snuje się muzyka 
A jej rytm uchodzi w kościach
Biec stąpać... Otwarte okno 
Skoku nadzszeł czas... Otwiera się dno

Ojej. Wiersz naprawdę mocno i dobrze by się go czytali, gdyby nie błędy . Proponuję  też zmienić wersyfikację :

Na początku zastanawiałam się, czy

"zjego" nie jest czasem celowym zabiegiem. Ale nie wynika to z kontekstu, czyli dwuznaczność nie była zamierzona. 

I tak , mimo , że wiersz mi się podoba, nie rozumiem go. Na pewno chodzi o jakąś walkę, bo jak na samo uczucie grozy za duża tu głębia.

Zasugerowałam odjęcie znaków przestankowych, gdyż albo ich używamy wszędzie , albo na ich półużycie mamy konkretny pomysł (np tylko międzywersowo). Poza tym, za dużo wielokropków - w takiej ilości wyglądają tanio i tracą na sile.

Tyle ode mnie, zrobi pan oczywiście wg swojej woli :).

Zmiana wersyfikacji bardzo mi się podoba. Dziękuje również za pozytywny komentarz :-)