Ona

       Ona

kobieta z niejedną klasą
bynajmniej przecież zmętniały
z biegiem lat
już nie przygląda się sobie
tkwi w niemieszkaniu wśród zmartwiałych
przedmiotów na których kot zostawia
ślady z pełnej kuwety

zobojętniało lustro
przeczesuje je ułomnym grzebieniem
dwa zęby złamane po lądowaniu na posadzce
bez spadochronu
nieotwierany zaplątał się w pustkę
podobną do tej z opróżnianego szkła
cisza koślawi ściany


nad podwórzem dojrzewa błękit
pod nim
ciągle kołują jaskółki

 sierpień, 2016

Ciekawe, Pzdr,

te ślady pełnej kuwety - ciut przerysowują
ale klimacik - super
znam te starsze samotne zgorzkniałe panie którym łatwiej jest kochać koty niż ludzi
temat ciężki, prowadzony dobrze

pozdrawiam Jacek

Znalazłem mnóstwo optymizmu. Np to "zobojętniało lustro". Przecież z wiekiem dobrze jak jest mętne, zamglone, ślepe.
pozdr
ps
a tak poważnie gorzko, aż mdli

Mariusz, lustra potrafią obnażyć realizm chwili, to osoba stojąca przed nim (nieważny wiek) ślepnie, dosłownie i w przenośni i... "mętnieje". Tutaj, optymizmu jak na lekarstwo. Dzięki za słówko.
Pozdr.

Pia... przede wszystkim, wdzięczna Ci jestem za komentarz pod czymś, co 'odleciało' daleko za góry.
Masz rację, starość dosyć łatwo ukazać w krzywym zwierciadle... bo.. i tu, Twoje słowa....
Wiesz, że lubię towarzystwo starszych ludzi... :) to... "żywe księgi"... moi znajomi dziwą się.
Często piszę z pozycji..ja..to cholernie wygodne... :)  Tutaj jest "ona" i to jej poświęciłam ten kawałeczek.
Wiek w sumie nieważny, co wyżej pisałam w odp. dla Mariusza S. ale prawdą jest, że "ona" jest także prababcią.
Jakiś 'lęk' przed starością, chyba 'siedzi' w każdym... w treści jw. spróbowałam zobrazować

'mętnienie' osoby, jej psychiki, z powodu opróżniania 'szkła/szkieł'... problem trwał lata.! 
Na ironię losu, kiedy został urwany, pojawił się nowy, równie trudny w okiełznaniu, to trwa teraz...

ale to, być może...  poukładam w czymś nowym, z kotem włącznie, jeśli będzie żył. Czas pokaże...
Tak, piszę bez znaków, "krzyczano" na mnie, że były, więc spróbowałam bez i tak zostało...
Chyba 'nauczyłam się' czytać takie wiersze, ale jak widzisz, korci mnie, by od czasu do czasu poszperać 

w czymś, co 'zalezie jakoś za skórę'. To na pewno jedna z moich wad.
Raz jeszcze dziękuję za odniesienie i cieszę się, że odnalazłaś tu trochę przestrzeni.  

Miało być króciutko, ale nie umiem....
Serdecznie i ja... :)

Bardzo sugestywnie przywołałaś mroczne - dla mnie - obrazy z dosyć odległej pamięci. Na szczęście trzy ostatnie wersy przyniosły lekkość i ocieplenie:). Miłego...:)

Podoba mi się tylko to " niemieszkaniu" jakoś mi zgrzyta, wyciąłby je. "tkwi wśród zmartwiałych przedmiotów" moim zdaniem brzmi lepiej.

Lach Pustelnik... kilka lat wstecz, to nie taka znowu daleka przeszłość... ;)  Obrazek dość przygnębiający,

dlatego chciałam 'go' troszkę podkolorować.. puentą. Dziękuję i... miłego również... :)

Gerber... ha... :) wiesz, że te słowa padały z moich ust wielokrotnie... ona już nie mieszka, ona tkwi w...

niemieszkaniu, stąd w ogóle.. "ona"... ale.. ale podsunąłeś mi jedno.. 'machnę to' kursywą.

Nie mogę z tego określenia zrezygnować.. :) Dziękuję za.. podoba mi się.

Ślę Panom pozdrowienie.