Zgłoś

@iwonaroma wiersz klarownego przekazu i siły metafor.   to jest głęboka refleksja poetycka.   największą siłą jest oryginalne ujęcie śmierci jako Sprawiedliwości i Wymogu Pokory.   bardzo dobry utwór !!!  

O, gnam, Ulu, zjawy rzęsę. Zrywaj, Zulu, mango

@Berenika97 Prawdę mówiąc mam tylko bardzo mgliste pojęcie o fizyce kwantowej. No jakoś nie uczyłem się tego zagadnienia :)

As pomału maca muła, mopsa   Ej, ma miętę, kruki maca! Mi kurkę tę imam je

Wypłowiała Ci na słońcu ta sukienka, deszcz wybielił z dłoni żółty odcień skóry. Ale dzielnie opiekujesz się zmarłymi, Panno Mario, która zeszłaś z boskiej chmury. Maryjko z grobu babci, stoisz cicho przy akacji, wysłuchujesz skarg potoku. Dzisiaj rwetes na cmentarzu, dużo ludzi. Fala płynie z naręczami siat i kwiatów. Ty na co dzień, dbasz o spokóǰ, mimo wiatrów. Towarzyszko pozaziemskiej ich podróży. Stoisz cicho przy akacji. Wysłuchujesz skarg potoku, że już bliskich nie ma z boku. Sa anioły i jezuski, są krzyżyki. Mi Maryjka sercu bliska, niczym matka. Symbolicznie poły sukni rozchylila, żeby schować się tam mogła cała dziatwa.   Maryjko - stoisz cicho. Wysłuchujesz skarg potoku, że już babci nie ma z boku. Wezmę pędzel, odmaluję Ci sukienkę. Pilnuj grobu na kolejne i ćwierć wieku. Bywam czasem, myślę często - ty tu jesteś. Pani wierna, opiekunko bez urlopu.   XxxxX Jak się nudzisz, bez pomysłu i fantazji, farbkę w rękę, idź na cmenatrz i pomaluj suknię Marii, biały welon, twarz i ręce a odwdzięczy się uśmiechem, gdzieś tam z raju.    

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.