kościste życie...

[Hana Bai]

kościste życie
przywdziewam w suknię czucia
rozkładam pory dnia
w kubki po płynach
wersy chodników
spisuję podeszwą przebycia
spotkania splatam
szydełkiem czasu
pudełka z lękiem
układam na strychu jutra
i płynę rozklekotaniem ciszy
w małej łódce oddechu
przebywając krainy
których przebywać nie muszę
pędząc kościste życie
garderobą serca

[Pan_Biały]

można by na strofy rozdzielić dla lepszego czytania
początek chaotyczny, powyrywane te wersy są
tak "kościsto" wyszło
pozdrowienia i pisać dalej
r

[Toby]

Może by tak poprzerabiać metafory dopełniaczowe, które zdominowały tekst, na inne konstrukcje /np. przymiotnik +rzeczownik/?. Pozdrówki

[Sebek..._]

Ma swój klimat i czyta się, mimo że osobliwie to specyficznie
czasem sam nie potrafię przerobić jakiegoś wiersza, chociaż coś mówi mi że powinienem,
po prostu boję się go skrzywdzić
zresztą po cóż miałby udawać kogoś innego
jeżeli nie jest banalny, niech będzie sobą
Sam też nie byłbym zadowolony jeżeli ktoś miałby mnie ubrać po swojemu
chociaż czasem bez polotu ale wolę ubrać się sam ;)
to takie moje odczucia
Pozdrawiam