Moje Jerycho - sonet

[Jan Neck]

piaskiem zapchały się trąby aniołów
ze złotego kruszcu skruszały wentyle
by w próżnię skierować potęgę żywiołu -
cegła nie upadła – Jerycho wciąż żyje

lecz mur to wieczny legendą obrasta
że jednak wydobyto molowy akord
i za barbakanem pośród ruin miasta
do resztek domów dusze się kołaczą

jęków echa nikt nie usłyszy zanim
trąba co kiedyś wybrzmiewała cicho
wydmie z pustyni i wyrwie ze ściany

zabije dysonans ostatniego ducha
takie dzisiaj moje wytrwało Jerycho –
legło w Martwym Morzu nie mogąc już upaść

[teresa943]

wiesz, wracam tu po raz któryś i niby czuję, rozumiem głębię, ale jakoś brak mi słów, by to wyrazić, więc powiem tylko krótko ... to "Jerycho" ciągle jest w nas i będzie dopóty, dopóki nie zabrzmi ostateczna trąba; oczywiście moja wyobraźnia często mnie ponosi...jeśli za wysoko, to sorry...

Serdecznie pozdrawiam Janie :-)
Krysia