Miłość to poważna rzecz...

[Ryszard Kisiel]

Miłość trzeba brać poważnie,
Przysłuchiwać się odważnie,
Czego miłość oczekuje,
Czy podstępu nam nie knuje?
Kochanie, to ciężka praca,
Nie każdemu się popłaca.
Kochanie to miłość, dąsy,
Chłop cherlawy, nie ma szansy.

Miłość to wielki poemat.
Wiem co nie co na ten temat
Wielka miłość – skąd to znam,
Kiedyś ją przeżyłem sam.
Tak marzyłem o miłości,
Tej jedynej bez zazdrości,
O miłości dwojga ludzi,
Podczas snu, kiedy się budzi.
Żeby od rana gdy prosi,
Móc na rękach ją obnosić.
A potem, zamiast śniadania,
Zakosztować znów kochania.

Od śniadania do obiadu,
Przerwę mieć według rozkładu.
Za to znowu po kolacji,
Czas miłosnej degustacji.
Według mnie, tak, to być miało.
Lecz tak nigdy się nie stało.
Moja ukochana miła,
Miłość z głowy mi wybiła.

Chciałem kochać, nic po za tym,
Miało to być poematem.
Ale gdzież tam, wszystko prysło,
Zwykłe, szare, życie przyszło.
Moja miła od tej pory,
Obrzydzała mi amory.
Dopiero jak humor miała,
Na kochanie pozwalała.

R>K