Zielona miłość.

[Ryszard Kisiel]

Popłyniemy zieloną rzeką,
Której nurt niewiadomo gdzie ginie.
Nasza łódź z zielonego sitowia
Do zielonej zatoki wpłynie.
Tu, zatrzymamy się na chwilę,
Razem z nami zatrzyma się czas.
Do koła zieleni jest tyle,
A do tego zielona miłość w nas.
Zielone powietrze, swym ogniem,
Nasze serca zielone rozpala.
Płoną jak zielone pochodnie,
Chcą nawiązać z sobą cichy dialog.
Powietrze przepojone nektarem,
Do koła kwitnie szczęścia tyle,
Że chciałoby się dotknąć nieba,
I wzlecieć zielonym motylem.
Przejdziemy rzekę zielonym mostem,
Pokłonią nam się zielone drzewa.
Nasz wiek jest jeszcze zielony,
Miłość musi dłużej dojrzewać....

R>K