Stan psychicznego zawieszenia.

[Psycho Patrycja]

Smutne ozy utkwiły gdzieś w dali.
Stan psychicznego zawieszenia.
Pewnie czas to zmienić.
Ruszyć się choćby.
Nie płaczę nawet.
Rozpuszczam myśli w muzyce.
Zacieram ślady wspomnień
bladym spojrzeniem.
Leże nieruchomo.
Znów się zawiesiłam.
I w głowie te piętnaście lat życia.
Przecież czuję się świetnie.
Zresztą sam widzisz.
Wskazówki zegara
rozwiewają mi włosy.
I jest tak nieziemsko normalnie.
Normalnie tak jak zawsze tego chciałam...
O piętnaście cięć wciąż za mało.