dzieci których nie miał kto przytulić..

[Michał Wilk]

dzieci których
nie miał kto przytulić
gdy tak bardzo
tego potrzebowały
które umierały
z samotności
z rozpaczy
z lęku
gdy ich rówieśnicy
bawili się
z uśmiechami na twarzach
ich oczy
były pełne łez
i strachu
w domu była wódka
był strach którego
nie da się wyrazić
słowami i agresja
której nie da się
opanować
dzieci..
tak bezbronne
tak okaleczone
zeszmacone
zniszczone
od małego
uczone wszystkiego
najgorszego
od małego uczone
jaki okropny
jest świat
gdzie rządzi
prawo pięści i układów
gdzie można dostać
wpierdol za wygląd
za ubranie za coś
albo za nic
tak dla zabawy
dzieci wychodzą z domów..
wychodzą wściekłe
wygłodzone miłości psy
urwane z łańcuchów
rozszarpują innych
wyjadają im wnętrzności
zagryzają siebie nawzajem
kaleczą samych siebie
czasem wpadają
albo skaczą pod
rozpędzony pociąg
który nie zdąży wyhamować
świat pełen jest
dorosłych dzieci
których kiedyś
nikt nigdy nie
przytulał

[Psycho Patrycja]

Końcówka wiersza bardzo mi się podoba.
W tym przypadku akurat brutalność otwiera oczy.