Wiersz nieładny

[Naisir Handemir]

Chciałam powiedzieć że tęsknie,
Chciałam że za tym co było,
że znowu dziś mi się śniło...
Zwiedzałam miejskie kanały,szczurzy krajobraz-wspaniały,
Zaklęty portret trupi-takiego nikt nie kupi.
Uciekam przed sobą w pułapkę i zbieram okruchy w czapkę
Okruchy naszego szczęścia i nikłą wolę zwycięstwa.

Widziałam Cię z nią późną porą i kochałam się
w Tobie i z Tobą,lecz tylko w mojej głowie.
Myślałam,że to bez litości,obgryzłam kurze kości,
piłam krew kaczej zupy,czasem krajałam trupy,
odbyłam praktykę u grabarza.
Melduję że nawet śmierć mnie nie przeraża
Lecz wciąż chodzę w głupiej żałobie,
że z nią odszedłeś-po Tobie.

[Michał Gomułka]

hmm... Nie jest źle.

Było tak. Co zacząłem czytać wers, myślę - to jej wypomnę, jednak ładnie się "wybraniałaś" z dość lapidarnych początków, więc musiałem się napominać w duchu. Do trzeciego wersu drugiej zwrotki. Rozumiem, że to obraz wyrosły nieco ze smutku, nieco z rozpaczy i tęsknoty, rozumiem, że to wizja. Z tego powodu, ta część wydaje mi się nieco siermiężna, ale nie mogę powiedzieć "nie".

Uważam, że całość przyzwoicie i dość oryginalnie potraktowana. Np.:

"krajobraz-wspaniały" - nie tyle, co określasz krajobraz... Ty już przez taką konstrukcję myślnikową go TWORZYSZ! Mnie to ujęło.


"odszedłeś-po Tobie" - podobnie z tym. Możnaby polecić - odizoluj "po Tobie", będzie silniejszy wydźwięk... nie. Dobrze się to mieści w tych wynaturzeniach psychodelicznych, po prostu bez patosu, bez udręki. Koniec.

Jeszcze raz. Przyzwoicie.