Sonet I Sonety objawione :)

[adolf]

Kraj znałem pewien, kraj zbyt cichych rozmów,
W którym domykał wieczór każde zdanie
Kraj flag podartych i zgaszonych stosów
Zmarłych idących nie po zmartwychwstanie.

I znałem ludzi zawieszonych w dali
Na niebo wbitych, jak na pal się wbija
Barw zmechaconych i świateł ze stali
Świat, który Słońcem swój koniec wybijał

W nim będę głosił wiarę w zmartwychwstanie
Jeżeli nawet - nic nie ma po śmierci
Jest wnętrzem nieba tylko szary kamień!

Jeżeli światło rozsypie się piaskiem
Co do ust wchodząc będzie szorstko-szczery
i wszystko skończy, ale nic nie zacznie!

------------------------------------------

co do wiersza: śniło mi się dzisiaj, że umarłem w łóżku... ale ze wszystkimi atrakcjami towarzyszącymi śmierci i powolnym odchohdzeniem :) potem ciemność, a potem wstałem jakby nic, poczułem nowe życie i uznałem, że śmierć... nie jest taka straszna :))))