Stapianie

[Gaspard]

To dziecko jest we mnie kiedy kocham
Zbiera w rączki kawałki potłuczonego morza

Czerwonego. Wiedząc ,że fale skaleczą
Stopy we krwi. Milczysz, zacieram w prześcieradle

Twe rysy. Z żelaznej piwnicy stworzyłem czarne
Niebo na którym widnieję, rozlany pod warstwą

Umierających słów. Pod grudkami nocy toniemy
Żarzą się spienione kałamarnice w tytoniowych

Płucach świata. Zielona fala zamraża nasze odbicie
Obserwujemy śpiew lodowych kryształków. Każdy

Cień tworzy wokół nas lokalną noc. Rano budzi nas
Odwilż, wraz z nią śmierć. Powoli nabierasz kształtu

Ciszy. W oddali toczą się lawiny, wyrzeźbiona z hebanu
Woda wymywa nasze złudzenia. Na kroplach krzyku

wiszą uduszone relikwie. Stapiamy się dzień za dniem
Przejrzystością wody jak maleńkie dzieci, w jedną
płaszczyznę.

[Joanna eM]

Mokry wiersz ;)
Czytam pierwszą strofę - czuję lekkość
Czytam drugą - widzę krew, czuję 'ból'
Później znowu czuję lekkość i znowu widzę jakiś 'ból'
- to chyba zamierzone... ?

Podobają mi się niektóre zwroty:
'potłuczonego morza'
'rozlany pod warstwą umierających słów'
'lokalną noc' - na to bym nie wpadła... Takie proste i zwykłe, ale mnie urzeka :)
'nabierasz kształtu ciszy'

Zrezygnowałabym z dużych liter na początku, bo po coś są te przerzutnie:

'...Zbiera w rączki kawałki potłuczonego morza

czerwonego. Wiedząc ,że fale skaleczą
stopy we krwi....'

Pozdrawiam