-
Ostatnio w Warsztacie
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 38 odpowiedzi
- 2 303 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 806 wyświetleń
-
- 15 odpowiedzi
- 291 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 288 wyświetleń
-
- 11 odpowiedzi
- 194 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez rabarbar · Opublikowano
Ludzi nie ma Są jak widmo Iluzja otoczenia Zlepek pustej idei i pragnienia Eksponują pożądają łakną Lecz odpowiedź jest im obca Wszyscy zmierzają do jednego kopca Gubią się w krokach tańcu pożogi Nikt nie dzieli na czworo przestrogi Jak pies posłuszny Każdy do jednej nogi Wszyscy kroczymy do naszych mogił -
Przez Amber · Opublikowano
wielkie poruszenie cyrk dzisiaj przyjeżdża wszyscy się szykują bo będzie iluzjonista on z natury smutny i nie wierzy w cuda ani w moc iluzji ma już dość wszystkiego dobrze wie że fikcja bilety wyprzedane widowiska nie ma teraz się zastanawia czym publiczność zajmie nikt by nie uwierzył widząc go jak myśli że każdy artysta -
-
Przez Arsis · Opublikowano
Patrząc przez okno, tym patrzeniem raczej smutnym. Sponad parapetu w typie lastriko, w którym wyłupało się kilka drobnych kawałków w czasach mojego dzieciństwa. Podczas zabaw z młotkiem i śrubokrętem. W wojnę… Testowane były wybuchy jądrowe na pacyficznych atolach czy na płaskich terenach Kazachstanu… Jeden z okruszków trafił mnie wtedy w oko. Łzawiłem. Ojciec zezował na mnie gniewnym wzrokiem jak na przegraną walkę Goliata na polu bitwy. Nie było łatwo w czasie próby odzyskania prestiżu. Ale szedłem w górę z mozołem. Wspinałem się po obsypujących kamieniach. Kilka razy obsunąłem się na stoku. Skrwawiłem sobie boleśnie kolano. Pies wesoło szczekał, merdał ogonem. Ojciec kazał wyjść z nim na spacer. I szedłem wtedy. I idę nadal w te czasy napełnione szczenięcym śmiechem. Uciekałem od siebie. Uciekając w świat pustych otchłani, w których ciszą napełniał się każdy oddech. I każde ciężkie westchnienie. I wszystko oddychało w dalekich gongach stojącego zegara. Kiedy pewnego razu, wyrwany ze snu wołałem, przestępując próg drugiego pokoju… — nikt nie odpowiedział. Nie było nikogo. Szukałem długo wśród mżących w powietrzu pikseli znajomej twarzy ojca albo matki… Lecz tylko wgniecenia na fotelach świadczyły o ich niedawnej obecności. Podchodziłem ostrożnie do drzwi, próbując się porozumieć ze skulanym za nimi głosem. Pełen nadziei… Kiedy je otworzyłem, chłód owiał moje skronie tym chłodem idącym ze schodowej klatki, piwnicznej głębi. Na drewnianej poręczy odłupana drzazga, promień zachodzącego słońca. Falujące na ścianach pajęczyny… W ogromnym przeciągu trzask zamykanych drzwi. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-06) -
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się