****

[maciej till]

Niech porwie mnie wiatr,
Pędzący w dal wśród drzew,
Może znajde swoje miejsce,
Zniknę nagle, zniknę w zapomnieniem,
Szukając siebie znajdę swiece,
Zachłysnięta powietrzem gaśnie,
Mięsień już dawno umilkł,
Nie pompuje już krwi,
Popadam w słodką północną urodę,
Resztki człowieczeństwa karzą mi płakać,
Odlatują pierwiastki mojego ciała,
Każdy z nich usycha i rozsiewa się,
Pozostawiają głód cielesny i zanik jakiegokolwiek ciepłą,
Już zadowolony kończę te męki,
Staję się oddechem lasu,

Ale co to...?
Energia zmienia się i...
Śmieję się, rozrywa mnie ból dalszego istnienia,