szachownica

[Agnieszka_Szendel]

Życie szachownicą czarno-białą
Człowiek – marnym pionkiem

Byt na ziemi – stan paskudny
Pełen złudzeń lecz na wskroś okrutny
Każdy moment akcentuje krótkie szczęścia chwile
Każda chwila walką bywa o kolejny moment

Życie ludzkie śmiechu warte
Nikły płomień znakiem bytu
Marne piórko, listek mały
Stłumić może ogień cały

Życie bywa grą planszową
Partią szachów z przeciwnikiem

Każdy pionek gotów walczyć
Ultimatum stawia szala
Strony stają oko w oko
Przeciw sobie król i życie

Człowiek staje przed wyborem
Umrzeć w walce czy z rodziną?
Bohaterem kraju zostać czy cząsteczką masy szarej?

Homo sapiens wśród drzwi wielu
Bez ustanku klamki szuka
Balansuje na granicy
Wyjścia szuka z szachownicy

[Nata_Kruk]

Agnieszko, w Twojej "Szachownicy" widać pomysł na wiersz, ale niestety wykonanie jest dla mnie
zbyt patetyczne.
Ostatni wers... "wyjścia szuka z szachownicy"... no tak, skoro chce zejść z pola bitwy, to siłą
rzeczy przegra... na polu gry pozostaje najlepszy.
Domyślam się, że owa szachownica, to ogólne ujęcie zakrętów życiowych.
Serdecznie pozdrawiam... :)