To było nad brzegiem Między italią a niebem

[Antoni Kosiba]

Ciepły był wieczór, sierpnia niespełna pół.
Siedział na falach chłopiec, w dno ślepiał
jakby miał dół.

Na plaży dumne modrzewie nuciły szepty
do mew. Bo mewy czego nikt nie wie
Pojmuja mowę drzew.

Przysiadła przy dziecku śmieszka by refren
tłumaczyć mu. W otmętach Moby Dick mieszka
Zobaczyć - wyzionąć duch.

Wiem o tem, lecz wołam już wiosnę i lata też
wiele dni. I przyjdzie mi chyba spleśnieć nim
Moby odpowie mi.

Nurzając więc nosek w odchłani czym prędzej
rozpędzał pianę. Nos długi jak klamka zachrystii
Miast wędki posłużył mu.

Dwa krążowniki, ślepe rekiny zakolem znaczyły
swój byt. Lew morski, trzy śnięte delfiny
Poczęły robić za tłum.

I co zatopi szczytówkę i wodzi, i wzrokiem, i znów
wyciąga na hak bez przynęty wór śledzi.
Bo cechą ich głód.

Szanowna moja gawiedzi, gdy nosek ktoś wkłada
w toń, nawet na fali, gdy siedzi głodny-nie-głodny
Wciągnij gościa za dłoń.