Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

odpowiedz stary mądralo
jak żyć
kiedy pod nogami
gorący żużel
nad głową ołów
problemów
nie do rozwiązania

za krótka miłość
pamięć- za długa
zbyt wiele pragnień
czasu- za mało

nadbagaż doświadczeń
węzeł w gardle
sufit za nisko
diabelski młyn
pędzi
za wysoko

skała i czerwona pustynia
słońce pali
uśmiechasz się
mów

wielki egzaminatorze
Edypa
rozwiąż zagadkę
bo serce pęknie

żyj sobie tak jak możesz
żyj...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To jest istny poetycki bełkot. Nad pointą też mogłabyś się bardziej skupić, czekam na jakąś mądrość. Każdy, kto pisze musi mieć filozofie. Rada 'po prostu żyj ' brzmi jak rada od zblazowanego hipisa.
Pozdrawiam. Marcin.
Opublikowano

Oj Anno dziękuję za wyróżnienie w tym wierszu aż mnie zatkało jednak:
,,żyj z całych sił
i uśmiechaj się do ludzi
bo nie jesteś sam
niech dobry Bóg
zawsze Cię za rękę trzyma
kiedy ciemna noc"

Odnośnie wiersza to powinnaś go skrócić i nie używać słow ,, nadbagaż , gdyż wystarczy bagaż , balast,
ale skoro do mnie to nie można poprawiać,, jak żyć?" Nie ma na to recepty i zapewne nikt jej nie wypisze jedyne co pozostaje to każdy w życiu ma wybór i powinien się tym kierować, gdyż granicę łatwo przekroczyć, lecz zawrócić cięzka sprawa.

serdecznie i ciepło jeżeli pozwolisz to zmienię ten wiersz oki:)::):) gdyż ,, w życiu piękne są tylko chwile", jak przelatujące motyle

Opublikowano

odpowiedz mądralo
jak żyć
kiedy pod nogami
gorący żużel
nad głową stos
problemów
nie do rozwiązania

krótka miłość
pamięć długa
zbyt wiele pragnień
mało czasu

wielki egzaminatorze
Edypa
rozwiąż zagadkę
życie

Tak widzę ten wiersz i sorka za zmiany

serdecznie i ciepło

bużka za wiersz

13

Opublikowano

Panie Katulski: w zasadzie nie odpowiadam komuś, kto robi tyle błędów, znów zrobię wyjątek. Filozofię w wierszach trzeba odczytywać nawet tam, gdzie nie widać jej gołym okiem. Tym razem nie przełożę mojego wiersza na bardziej zrozumiały język. Bełkot, ot co- nieprzekładalny. Pozdrawiam równie serdecznie:)

Opublikowano

Ależ skąd.
Teraz ja bronić będę tego wiersza.
Żadnych przeróbek.
To jest to.

Czemu nie nadbagaż? To idealne słowo. Znaczy zupełnie co innego niż bagaż, i coś innego niż balast.

Hipisowska filozofia? Nie, a nawet jeśli to też filozofia.
Żyj. Oczywiste. A jednak nie. I tak.

Wstajesz rano. 6:30. O czy myślisz? Do pracy. W co się znów ubrać? Skończył się chleb? Gdzie ten cholerne obcążki?! Wracasz do domu 16:00. O czym myślisz? Obiad? Zrobić, zamówić? Co? Skąd? Za ile? Kładziesz się do łóżka. 20:00. O czy myślisz? Obejrzeć film, czy się wyspać? Na którą nastawić budzik? I gdzie ja mogłem zostawić te obcążki?
Na wszystkie te pytania jest odpowiedź:
Żyj. Poprostu.

Opublikowano

Ależ wiersz ma przesłanie! Czy niedopowiedzenia (wykropkowane) nie sugerują odpowiedzi Sfinksa?
Panie Piotrze- dzięki za zrozumienie i obronę wiersza.

Marcinie- cofam Ci poprzednie pozwolenie na "jechanie" moich wierszyków. Nie są arcydziełami literatury,wiem, ale Ty się po prostu przejeżdżasz, a to już nie jest fair! Rewanżyk? Spojrzenia nie mogą "stać na różnych platformach"! Ależ to ...nielogiczne:) Całuski, Anna.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To była tzw. Metafora, że niby z innej perspektywy, na innym poziomie wysokości. Jeżeli nie umiesz docenić konstruktywnej krytyki, to nie wiem po co publikujesz. Dzięki krytyce staniesz się lepsza, a może nie.
Nie wiem, Twój wybór. Ja za to. Nie dam ci buziaczków.
Opublikowano

Chyba się obejdę! Wirtualne buziaki mam...w dużym poważaniu. Srutu -tutu metafora! "Spojrzenia z innej platformy" i interpunkcja Cię po prostu eliminują z listy poważnych recenzentów! Żegnam, Panie Marcinie, na szczęście- definitywnie! Pozdrawiam i znikam, Para! :) Szkoda!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pani chyba nie wie co mówi. Coś pani chce udowodnić? Na gwałt?

Dla przykładu, bo pani niewiedza sięga aż na wyspy:

moto.gratka.pl/tresc/czujnik-poziomu-wysoko-ci-wiate-vw-passat-b6-7946933.html

Do widzenia, miłej grafomanii. ANNO PARO.
Opublikowano

tak czasami ktoś zdarza się, że nie wie co mówi, ale gdy przed oczami tylko jej oczy własne obliczone na zyskowność w innych oczach, jako wykładnia wszelkiego celu to co się dziwić
to przykre, ale czasami po dwóch minutach miewam sama dotyk śmierci w oczach :),
jak mnie jakiś taki właśnie, jak ten diabeł spotyka :))

spadam :)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...