Myślałam...

[Sonia Jackowska]

Myślałam, że to
tylko sen
gdy płatki róż
na mnie spadały.
Wokół
przyćmione ogniki świec.
Muzyka, taniec
i falowanie.

Myślałam, że to
tylko sen
kiedy poczułam
miękkie dłonie.
I ciało,
drżące pod tym dotykiem.
Oczekiwanym!
Tak wymarzonym!

Myślałam, że to
tylko sen.
Że w śnie
deszcz pocałunków spłynął.
Jak kolorowy lekki szal,
w kolory
nagość mą owinął.

Lecz przecież
oczy mam otwarte.
Lekko przymglone
moje spojrzenie.
Więc, skąd ten sen?
Nie sen!
Marzenie!
Jak wyobraźni
spełniony czar
na chwilę
przyniósł ukojenie.
Zmysłów
w gonitwie rozpędzonych.
Duszy
wciąż ogniem wypełnionej.
Ciała
w tym tańcu nieskończonym.
Mnie
szalem nocy otulonej.

[Michał Gomułka]

Tak. Obraz. Nieźle napisany. Konstrukcja dobra. Przyzwoicie tkany nastrój zwłaszcza przez:

Myślałam, że to
tylko sen

W swoich wierszach nieznacznie przesadasz z wykrzyknikami Bo np. tutaj:

I ciało,
drżące pod tym dotykiem.
Oczekiwanym!
Tak wymarzonym!

Żeby wypowiedzieć to w ten sposób, by i oczekiwanie i wymarzenie pozostało na dłużej w pamięci czytelnika wystarczy, że separujesz oddzielnymi wersami, wykrzykniki zaburzają intymność.

Poza tym powtórzenie, niezbyt to smacznie:

Jak kolorowy lekki szal,
w kolory

Szal budzi skojarzenia z ciepłem, bezpieczeństwem, radością, więc w domyśle może być kolorowy, zwłaszcza, że dopełniasz to później tym słowem. Na pewno usunąć "kolorowy" z pierwszego z tych dwóch wersów.

Nie sen!
Marzenie!

Pozbyłbym się podobnie wykrzykników i również tutaj te dwa wersy odizolowałbym od reszty. Bo nawet można je uznać za kluczowe dla liryka.

Później dobre wygaszenie:

Zmysłów, Duszy, Ciała, Mnie przerywane ciągami dopowiedzeń.

[Sonia Jackowska]

Dziękuję! To bardzo trafne, merytoryczne uwagi. Dla mnie to bardzo cenne. Wiem co mogę poprawić.
Sonia