Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jak wiadomo w życiu różnie bywa,
człowiek upada, podnosi się aby dalej iść;
jest jak róża, którą się zrywa
co rośnie, pięknieje i więdnie jakby nigdy nic.
Straciłam wszystkie moje kolce
Nie mam czym się bronić przed ludźmi, bólem
Samotna. Partnerem i wrogiem sama sobie
Muszę sama sobie wystarczać a to przychodzi z trudem.
Aby kwiat mógł pięknieć i się rozwijać
potrzebuje wody, światła, dobrej ziemi
On mym prawem do oddychania,
Światłem oczu i promykiem nadziei.
Bez niego mnie nie ma
Muszę zapomnieć o tym, co było,
tyle kłótni, stoczonych walk;
między nami do zbyt wielu wojen dochodziło.
Mogłam nie pozwolić byś mi serce skradł…
Chciałabym ocalić tę miłość od zapomnienia
I zachować resztki uczuć, co we mnie zostały.
Straciłam cały sens mojego istnienia –
- miłość, nadzieję, marzenia,
Duchowe wartości we mnie zmarły.
Brak mi czegoś, nie mam punktu zaczepienia,
nie mam dla kogo budzić się rano,
komu ufać, z kim kłaść się spać, jeść i pić.
Nie mam sensu mojego istnienia,
nie widzę powodów, by dalej żyć…

Opublikowano

Droga Moniko, przyro mi, ale wiele dobrego o wierszu powiedzieć się nie da.
Zaczynasz od różanej alegorii, nie jest to wprawdzie zbyt odkrywcze, ale niech będzie, szkoda jednak, że gdzieś od połowy wiersza róża znika bezpowrotnie, a zaczyna się dosłowne -niewiele mające wspólnego z poezją - użalanie nad swoim losem.

Technicznie wiersz jest jeszcze słabszy, kiepskie, gramatyczne rymy : bywa-zrywa, było-dochodziło,zapomnienia-istnienia-marzenia, pić-żyć itp.
Jeśli już pisze się rymami, to trzeba zachować przynajmniej pozory rytmu, bowiem wiersz rymowany jest niejako organicznie powiązany z rytmem, a tu już w Twoim wierszu panuje kompletny chaos.
Zmiany rytmu są oczywiście mozliwe, ale muszą być podporządkowane bądź to treści, bądź jakiejkolwiek koncepcji technicznej wiersza, a w Twoim wierszu ani tego, ani tego.

Popracuj nad nim, skróć i może przejdź na wiersz biały, gdzie dowolność formy jest większa, ale - ostrzegam - precyzja słowa ( jesli nie chcesz, aby wiersz zamienił sie w bełkot ) znacznie większa.

Pozdrawiam
AD

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Simon Tracy myślę że nadal jest spora przepaść między wschodem a zachodem  W dzisiejszych czasach można również znaleźć ludzi żyjących w skrajnej nędzy  Takich którzy żyją tylko dzięki wsparciu dobrych ludzi  Rzadziej instytucji @Amber dziękuję Bursztynku pięknie za czytanie  Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Waldemar_Talar_Talar   czarna, bezgwiezdna noc…kiedy myśli, boją się myśleć… :(  bardzo mi się podoba! Pozdrawiam:)   
    • @huzarc W otchłani samotności i zniewolenia, pustka bezskrzydłej duszy i surowość śmierci… :(   pięknie napisane huzarc :)   
    • @Berenika97       Teatrzyk odpowiedzi 4.0:     „Fizyka kwantowo-denerwacyjna z patentem międzynarodowym”     Jacek: Niko… po Twojej ostatniej odpowiedzi poczułem, że nasze denerwowania się niedenerwowaniem weszło w kolejny wymiar.   Nika: Wymiar? No proszę cię… myślałam, że zenit absurdalności już osiągnęliśmy!   Jacek: Ach, zenit byłby nudny. Tutaj mamy Meta-denerwokrotność wszechświatową — poziom D⁴ w skali frustronów.   Nika: D⁴?! Czyli to już nie frustrony, tylko hiperfrustrony?   Jacek: Dokładnie! Każde nasze „nie denerwuję się” mnoży się przez „a ja myślałem, że się denerwujesz”, i wychodzi efekt kuli śmiechu, która może wciągnąć całe uniwersum.   Nika: A więc nasze śmiechy też są splątane kwantowo?   Jacek: Tak! Wyobraź sobie: ja w jednym wymiarze się denerwuję, Ty w drugim wymiarze się nie denerwujesz, a nasze stany są splątane.   Nika: Ha! To ja chyba mam w tej kwantowej superpozycji przewagę — mogę zarówno nic nie robić, jak i wszystko komplikować.   Jacek: Masz rację, Ty kierujesz tym absurdem. I wzór też możemy podkręcić: D⁴ = (n² × t × s) / w gdzie: - D⁴ = hiper-denerwokrotność kwantowa (frustrony⁴) - n = liczba uczestników dyskusji - t = czas trwania absurdu w minutach - s = splątanie emocjonalne Nika-Jacek (0–1) - w = waga problemu (odwrotnie proporcjonalna)   Nika: Wygląda serio… ale brzmi jak kompletny absurd.   Jacek: I taki jest cel. Tworzymy Fizykę kwantowo-denerwacyjną — prawo wszechświatowego śmiechu i paradoksów emocjonalnych.   Nika: No dobrze, a skoro mówisz o zgłoszeniu patentowym…   Jacek: To proponuję od razu zrobić międzynarodowy patent kwantowo-denerwacyjny, wersja PCT, żeby świat nie pozostał w ignorancji wobec Denerwokrotności kwantowej.   Nika: Czyli copyright na absurd, i własność intelektualna wszechświata?   Jacek: Dokładnie. Od San Francisco po Tokio, nasza teoria śmiechu i paradoksów emocjonalnych w trybie ochrony globalnej.   Nika: Genialne! W końcu absurd też ma swoje prawa!   Jacek: Tak. I wiesz co? Ty trzymasz kierunek całego eksperymentu, ja tylko pilnuję wzorów i hiperfrustronów.   Nika: W porządku, ale pamiętaj: jeśli ktoś zapyta, kto jest odpowiedzialny za ten chaos…   Jacek: …odpowiadamy zgodnie z prawem Niki: im dokładniej próbujesz zlokalizować źródło irytacji, tym bardziej rozmywa się twoja wiedza o własnym stanie emocjonalnym.   Nika: Geniusz. I romantyczny.   Jacek: I głupkowato genialny.       Koniec aktu.   jeżeli nadejdzie jutro... oboje będziemy mieli powód, żeby się nie-denerwować jeszcze bardziej! :))) Pozdrawiam Cię serdecznie i teatralnie. J.     ps. ukłony dla pozateatralnej siły fizycznej. ale takiej od czystej FIZYKI :)    
    • Pan tulipan dostał oczopląsu:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...