Strach

[Ziółkowski]

Samotna scena życia.
Bezgraniczna pustynia uczuć,
które uchodząc w bez horyzontalną przestrzeń
wypuszczają
milczące impulsy SOS,
zabierając resztki tchnienia.
Strach.
Jego kamienny piedestał
zatrzymuje resztki woli,
aby nie wzleciała

[Michał Gomułka]

Dobrze piszesz, ale popełniasz błędy, to nic.

Pierwsze, co zrobiłbym to usunął "Samotna", gdyż równoważy to słowo drugi wers, więc.

Scena życia.
Bezgraniczna pustynia uczuć,
które uchodząc w bezhoryzontalną przestrzeń (czemu lęk przed połączeniem bezhoryzont.)
wypuszczają milczące impulsy SOS, (w jednym wersie)
zabierając resztki tchnienia.
(pauza)
Strach.
(pauza)
Jego kamienny piedestał
zatrzymuje resztki woli,
aby nie wzleciała


Właściwie to nie są zbyt wielkie zmiany, ale myślę, że teraz można powiedzieć o kompletności liryka.