Moje pisanie

[Emilian Czarny]

Czas na chwilę zwalnia i traci znaczenie.
Azyl mej poezji. Duchem wypełnienie.
Melancholia błoga w ramionach swych tuli.
Daj Bóg,czyjeś serce w potrzebie rozczuli.

Znajduję swe pióro i skrawek papieru.
I już nie samotnym. Jestem jednym z wielu.
Z Seneką, Byronem, Norwidem, Miłoszem.
Myśli wymieniamy pod poezji kloszem.

Natchnienie ogarnia. Piję każde słowo.
Znikają szarości, bardziej kolorowo.
Dzień wokół jaśnieje, urody nabiera.
Czoła stawię gromom, znika beznadzieja.

Inni wciąż mi mówią: Poezja nie w modzie.
A kto krzepi serca, budzi myśl w narodzie?
Dziś wielkie liryki świat przykrywa kurzem.
Cóż złego w pisaniu? Cóż złego w lekturze?

Wszędzie szukam piękna, wielbię ideały.
Jak stary żaglowiec rozbity o skały.
Pogodzony z losem. Morze go zabiera.
Pośród fal najdłużej powiewa bandera.

[Fly Elika]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

podoba mi się , piękny wiersz
szkoda, może opiszesz ten statek , albo coś o nim to tylko moja malutka sugestia
serdeczności

[Joanna eM]

Urzeka mnie Twój wiersz i rozkochuję w sobie.
A wers: "Melancholia błoga w ramionach swych tuli." - To takie odzwierciedlenie mnie.
W moich wierszach często pojawia się melancholia, jakieś przemyślenia, próba zatrzymania na chwilę rzeczywistości, utrwalenie jej na kartce papieru. W Tym wierszu też to widzę :)
Pozdrawiam