Manifest

[krzysztof bienkowski]

Moja zarzygana dusza od chłamu i złomu
Wyzuta ze wszystkiego
w lombardzie żyć zastawiona znowu
tylko poco wogóle i dlaczego?

Trochę szkoda marzeń, umysłu po lewej stronie
klatki piersiowej
Będziemy mieć czas jeszcze by wziąć życie w dłonie
słodkie i malinowe

Manifestujemy chęć nieposiadania umysłu
mamy serca
chociaż naiwnie to ponoć ze zmysłów
pochodzi poezja

Pragniemy byc naiwni niemieć ograniczeń dennych
co wodzą na pokuszenie
Nie myślimy już umysłem głuchym i bezczelnym
siejemy zgorszenie

Nie wypada, a do prawdy nie wypada wystawać
i psuć szyk szeregu
I nie warto się wyróżniać i w pysk dawać
Bogu doczesnemu

A gdy mnie znajdziesz, a gryzł ziemię będę
z usmiechem nieszczerym
zamknij oczy wówczas i narescie, niemiej
Pomóż oczy skleić