Wrak

[Przemek Małacha]

emocjonalny wrak nerwów
kłębek ospale
rzucam się na każdy dzień

roztrzęsionymi rękoma
rozsuwam powietrze jak
kurtynę obłapiam
jak kurtyzanę staje mi
serce sieje się
ziarno paniki i wyrasta
w głowie
w krzew ognisty płonie
moja krew aż
dym z uszu i
z brzucha para
szarych oczu rozbiegana
na wszystkie strony świata
się boję nie wychodzę
z domu pod kocem
z latarką poskramiam
stare koszmary

emocjonalny wrak nerwów
kłębek każdy
ospały dzień rzuca się na mnie

rozrywam zębami delikatną
materię istnienia i wokół
wszystko krzyczy mam to
w dolby surround wszędzie
gdzie pójdę kłody pod nogi
skaczę przez płotki i plotki
o mnie rozsiewają
siewcy burzy i wiatru
dziś nie ma
nie będzie wycia
wilków o północy
smacznie śpią wszystkie
stare koszmary

emocjonalny wrak nerwów
kłębek rzucam
wyzwanie dniom żeby spały