Pink velvet

bad trip · 3 Czerwca 2009

masz smutny pokój, kubek znieczulenia, na szafce
nadopiekuńczy uśmiech w połamanej ramce.
kumple o niej mówili: "nadstaw drugi pośladek",
ty mówiłeś: "pink velvet"- wówczas nikt nie sądził,
że życie będzie trzeba oswajać od nowa.
zdziwiłaś się, że tak szybko opadły wam liście,
zastrajkowało szczęście, banalne jak numer
na miękkim tapczanie. jutro pójdzie ciąć zdjęcia-
to co za plecami, a w co ciągle patrzy
wzrokiem kokainisty i nie umie wymazać
twoich stóp, łydek, ud, pośladków, pępka, piersi,
szyi, ramion, pleców, policzków, noska, oczu,
uszu, karku, dłoni, włosów i różowego jedwabiu.

Franka Zet · 4 Czerwca 2009

A wiesz, że mnie tak od pierwszej chwili nie zachwycił (wyjątkowo). Poczułam się zduszona tym blokiem tekstowym. Ale, oczywiście, wiersz dobry, jak to u Ciebie. Pod koniec coraz lepszy.

H.Lecter · 4 Czerwca 2009

Przez tekst prześwituje jakieś przyciężkawe, narracyjne kumpelstwo...
Od pierwszej chwili nie zachwycił, pod koniec coraz gorszy.

bad trip · 5 Czerwca 2009