Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witaj dziewuszko pierwszy raz u mnie gościsz , więc miło Cię widzieć. Sam już nie wiem , co lepsze, co gorsze podubiłem się w tym wszystkim, tylko zmieniłem styl i napisałem 1 wiersz z innej półki dla mojego krytyka i poprosiłem o prześledzenie, tak to powstało, a skupiłem się na dramacie, ot cała filozofia tego zamysłu.

serdecznie i ciepło

13

  • Odpowiedzi 62
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Adamie,, najsmutniejsze struny mojej duszy" to jednak ciekawy wers, gdyż poezja była utożsamiona z lirą w starożytności od nazwy instrumentu powstało słowo liryka jak zapewne wiesz, więc rozważając to zdanie można je odczytać tak:

najsmutniejsze pieśni mojej duszy
-------//--------- dzwięki-----//----------- i to ma swoje uzasadnienie, a poetka stosując metaforę w komentarzu, to zapewne ma ją już w swojej krwi , jak wenie i wydaje mi się, że zawsze trzeba podchodzić do wypowiedzi z dystansem

serdecznie

13

Opublikowano

Dziewuszka nie jestem pan, a erotyków nie piszę i zapewne każdy ma prawo do własnych zainteresowań, jak i przekonań. Nic nie mam przeciwko innym formą literatury, a więc nic przeciwko pisania erotyków

serdecznie i ciepło


13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


odpowiadając Waści
w dół spuszczam oczęta
pod nieśmiałym migotem rzęs
skrywam me zmieszanie
i wyciągnąwszy rączęta
po przepyszny bez
cała w pąsach szepczę
- aleś Waść szarmancki jest


dziękuję :):)
Opublikowano

Ja zawsze wnikam w wiersze, ale co za róznica, jak pisze się śmierć, czy z małej czy dużej litery to raczej zależy od wielu wariantów gramatyki, a w myśl zasady licentia poetica to już odbiega od wszystkiego

serdecznie

13

Opublikowano

dziewuszka zadziwiasz mnie powoli, tak myślę masz zły dzień, czy brakuje adrenaliny, jedno już wiem bystra jesteś aleeeeee? Mówili też ,, Po rozum do głowy", czy Ty chcesz coś udowodnić, gdyż takie mam wrażenie i nie szukam tutaj zwad , tylko jedynie wymiany poglądów.

jeszcze raz serdecznie

13

Opublikowano

Dziewuszka Nie chcę od Ciebie słodkości, a tym bardziej brzydzę się poplecznictwem tytejszego orga to primo, secundo, to nie jesteś fenomenem w dziedzinie liryki, gdyż taka istota nie istnieje i czasami rady tutejszych niby mędrców i tych co pozjadali wszystkie nauki zamiast pomóc wierszowi to wprowadzają go na drogę przepaści, to dotyczy obecnych tutaj gustów i guścików jednak dominuje fanatyzm i zapatrzenie we włąsne ego, czyli twórczość. Tercio, to możesz wyrażać swoje poglądy i własnie albo z Twoich rad ktoś się czegoś nauczy, albo i z nich nie skorzysta jego wybór.Ja kieruję się swoimi przekonaniami i obserwacją tego świata, jak i zdrowym rozsądkiem. Jednak Tobie podoba się np Picasso mi Kossak i tak sobie możemy polemizować. Ja mam już wyrobione zdanie odnośnie tego portalu. Szanuję tylko ludzi szczerych, gdyż krytyka to forma nauki. Myślę, że to wszystko wyjaśnia

serdecznie

13

Opublikowano

I jeszcze jedno nic mnie nie drażni jeżeli ma swoje uzasadnienie dot to mojej twórczości, gdyż już miałem wiele wspólnego z krytyką i nie tylko na niwie liryki i możesz krytykować moje wiersze, tylko najpierw muszę sprawdzić czy umiesz, gdyż jestem obeznany w wielu naukach łącznie z literaturą

serdecznie

13 i nie słodz, a potępiaj, to dasz mi naukę

Opublikowano

Dziwuszka to tak pothos w tego typu przesłąniu jest nieodzowny, gdyż nie piszę o kwiatkach i rabatkach i ba czy trzeba go uzasadniać on wynika z formy całokształtu wiersza i obrona jego jest bezsensowna, gdyż wiersz mówi o uczuciach, które mają potwierdzenie w ,, kiedy ktoś umiera, to razem z nim umierają jego bliscy" słowa filozofa to potwierdzenie wzniosłych uczuć.
Et cetera, tego nie będę nikomu tłumaczył, gdyż jestem za tym, gdyż jeżeli nie sięgniesz dna nigdy nie zobaczysz , jak ono wygląda i słowa typu ,, nie wiesz , jak to wygląda są dla mnie tylko bzdurnymi słowami, które tylko wtedy mają wartość jeżeli ktoś zobaczy lub odczuje to na swojej skórze
Odnośnie stylizacji, to powiem tak ja tworzę swój własny styl i nie naśladuję nikogo, ani niczego w otrzymaniu własnej formy przekazu. Dla mnie liczy się tylko teraz i mój rozum.
Co do obrony wiersza, to już trudna sprawa, gdyż nie wiem, co będzie za rok i jakie kanony będą wprowadzone przez literaturę, to pozostawiam potomnym, gdyż czas nie stoi w miejscu. Jeszcze niedawno rym był podstawą wiersza jednak obecnie stracił na swojej wartości na cześć wiersza białego.
Obiektywnie tak to przedstawiam

myslę, że to Dziewuszka Ci wystarczy , a odnoście szczerości to masz rację, gdyż w obecnych czasach, tylko cień po niej ostał. Jednak w labiryncie liryki nic nie może być przekreślone, gdyż nikt nie wie, co zdarzy się jutro, a narzucanie własnych myśli, interpretacji itp mija się z celem obecnych nauk dla przykładu jeszcze tak niedawno darwinizm był pojęciem biologii jednak obecnie rychły jego koniec, to tylko odnośnie jednej nauki, a obecna technika i era komputera podważa już wiele nauk jak fizyka, biologia i innych.

mam dość już wypowiedzi, ale że zawsze kończę dysputę, więc

serdecznie

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zgadzam się co do ocząt i coś z rytmem. Uważam, że mężczyźnie wypada płakać. Męskość nie polega na tym, że się np. nie boimy tylko na tym, że pomimo strachu... . To samo z płaczem w wierszach- Płaczmy w wierszach a w życiu... trzeba odreagować. Miłego.
Opublikowano

Dziewuszka Lubię warsztat, gdyż mam tam przyjaciół i jest miły klimat,, wielkość śmierci" nie rozśmieszaj mnie, a śmierć ma miarę skoro tak sądzisz to zbędny temat. Ze szczerością to zrozumiałem, tylko ja rzekłem inaczej i bez zbędnych niuansów.
Dzięki za płaskość w wierszu. gdyż może powstanie płaskorzeżba, lecz Tobie życzę wyżyn, tylko z nich nie spadnij , gdyż zazwyczaj taki koniec ludzi noszących głowę w chmurach, a odnośnie myślenia to dobrze, że myślisz

serdecznie i ciepło

Śmierć ma miarę,
ale jaką skalę?--------- to zagadka dla potomnych stworzona przez Ciebie

reasumując ten patos

13

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2Bardzo wzruszający tekst. Masz niesamowitą wrażliwość i umiejętność łączenia ludzkich, pojedynczych losów z wielkimi wydarzeniami. Wiersz z pięknymi metaforami - to również symbol niezrealizowanych marzeń i nadziei. Przerwane młode życia - Basi i Krzysztofa Kamila wzruszyła mnie do łez. Tak delikatnie przywołujesz tragiczną historię Kolumbów. Właśnie takie słowa najbardziej tworzą pamieć zbiorową narodu. 
    • bawię się AI, wersja klasyczna tego tekstu z chata gpt brzmi:    Gdy życie było szorstkie, twarde, i niosło ciężar dni nieżartych, dziś pragnę tylko iść w jedwabiu, bez blizn, bez chłodu, bez rozkazu.   Jedwabne myśli snuć w poranki, wstążkami wiązać włos i wianki, nieść w sobie lekkość, jak motyle, co znów zaplatają mi chwile.   Mów do mnie czule, szeptem błogim, jak słońce – miękkim i łagodnym. Niech promień spływa po mej duszy, co w cieniu stała, w milczeniu, w suszy.   Wystaw mnie, świecie, wprost na słońce, niech wiatr otuli mnie – gorący. Weź mnie na ręce – jak swe dziecię, chcę znów pokochać życia kwiecie.   I wersja eksperymentalna:    szorstkość   (już była zbyt wiele)   teraz:   jedwab.   chodzę miękko myślę wstążką rozpuszczam włosy   i idę   lekko   mów   nie krzycz nie twardo nie jak beton,   lecz jak   słońce przez firankę   rozświetl mnie   (od środka)   wystaw mnie – nie na próbę   na słońce   rozpuść mnie   w tym ciepłym wietrze   przytul, świecie jak się tuli   coś delikatnego   jeszcze nie całkiem gotowego   do życia   ale już chcącego   żyć.  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - miło że fajny - dziękuje -                                                                 Pzdr.serdecznie.
    • Roman Lipiec ps. Adam   "By nikt nie zapomniał, po co to zrobiliśmy"          
    • Bo tej krwi żal...*             Powstanie Warszawskie było potworną zbrodnią, a jego wybuch: bezsensownym - marnowaniem polskiej krwi i co roku przypominam własny tekst z - "Myśli Polskiej" - ze zmienioną datą rocznicy - robię to również teraz, aby nie wchodzić w jałową dyskusję...             Mija osiemdziesiątą pierwsza rocznica powstania w Warszawie - to jeden z najbardziej tragicznych rozdziałów naszej - historii polskiej - na bezsensowną śmierć, kalectwo i obłęd - poszło wtedy czterdzieści tysięcy żołnierzy - w tym najbardziej ofiarni i najlepiej wykształceni - młodzi Polacy i zginęło dwieście tysięcy naszych rodaków, a stolicę zmieniono w kupę trupów, zgliszczy i gruzów.             I przepadły skarby kultury narodowej - zabytki, infrastruktura, przemysł, księgozbiory i archiwa, otóż to: powstanie lepiej spełniło polityczne cele - Adolfa Hitlera.**             Z punktu widzenia historycznego jest ono błogosławieństwem, że Polacy to robią - po sześciu tygodniach wyjdziemy z tego, a po tym Warszawa - stolica - głowa i inteligencja byłego już - siedemnastomilionowego Narodu Polaków będzie zniszczona - Narodu Polskiego, który od siedemset lat blokuje nam Wschód i od czasu pierwszej - Bitwy pod Tannenbergiem - leży nam na przeszkodzie i wówczas: historycznie - polski problem nie będzie już wielkim problemem dla naszych dzieci i dla tych wszystkich - co po nas przyjdą, ba, nawet już dla nas - ten polski problem...             I tak właśnie: radośnie - meldował Adolfowi Hitlerowi - Heinrich Himmler.***             Po 63 dniach walk Warszawa padła. Zamiast jakiejkolwiek analizy, zadumy i wyciągania wniosków znów będzie patriotyczne bicie piany. Gdzie są ci wszyscy fetujący 1 sierpnia rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, 3 października w rocznicę kapitulacji? Jaki był polityczny i militarny sens tego Powstania? Jaki był jego cel i czy mogło ono cokolwiek Polsce dać? Przy uroczystych obchodach jego tragicznej rocznicy znów powtarza się jałowe pretensje do Stalina i twierdzenie, że nastroje były już tak rewolucyjne, iż nie dało się tego wyhamować i rozkaz do powstania musiał paść. Ale czyż aż tak trudno było ówczesnym analitykom przewidzieć jak może się zachować i jak zachowa się Stalin? Dokładnie wiedzieli jaka jest optyka ZSRR i co jest celem nadrzędnym. Słyszę wspominki że liczyliśmy na większą pomoc Anglików. Naprawdę? Dlaczego nie wyciągnięto wniosków z wiarołomnej postawy aliantów w 1939 roku, tylko znów naiwnie postawiono wszystko na jedną kartę? Czy w ogóle coś robiono, aby gorące serca i głowy studzić i wlewać do nich więcej rozsądku? Gdzie była wtedy praca polityczna ówczesnego kierownictwa i dowództwa? Ile był wart „rząd londyński”? Nie sprawdziły się ówczesne elity. Umiały tylko ulec romantycznemu nastrojowi ulicy. Odpowiedzi na te pytania dostarcza zresztą i dzisiejszy stan świadomości Polaków, który wciąż jest w ogólnym zarysie do tamtego podobny. Tamte elity mają kontynuatorów na dzisiejszej scenie politycznej. Obowiązuje od wielu lat schemat irracjonalnej nienawiści do wszystkiego, co ze Wschodu, i wciąż ta sama naiwna wiara w automatyczną pomoc z Zachodu. Wciąż to samo kretyńskie przekonanie, że tam wymusimy jakąś wdzięczność, albo że mamy tam obowiązek przynależenia. Idiotyczne są deklaracje polityków, że tym powstaniem coś udowodniliśmy światu i sobie. Skandaliczne są wypowiedzi mówiące o tym, że dzięki powstaniu być może uniknęliśmy losu którejś z republik ZSRR. Zapomnieli ówcześni przywódcy i dzisiejsi nie pamiętają przestrogi Romana Dmowskiego: „Bytu Polski ryzykować, jej przyszłości przegrywać nie wolno ani jednostce, ani organizacji jakiejkolwiek, ani nawet całemu pokoleniu. Bo Polska nie jest własnością tego czy innego Polaka, tego czy innego obozu, ani nawet pokolenia”. Powstanie Warszawskie na długo pogrążyło nas jako naród w kadrowej i moralnej niemocy. Henryk Sienkiewicz pisał że „krwi nie żal, byleby na marne nie szła”. Ale tej krwi żal. Żal, bo przelana na daremnie w imię romantycznych bzdur wciskanych młodym ludziom przez nieodpowiedzialnych polityków. Nie wystarczy znicz i pamięć – tę ranę trzeba rozdrapać i wyciągać wnioski. Czasem trzeba umierać za ojczyznę, ale ważniejsze by mądrze dla niej żyć. I aby więcej nie powtarzać tych niewybaczalnych błędów trzeba promować trzeźwy patriotyzm i uczciwe myślenie o polityce. Chwała dzielnym Powstańcom – tym z AK, AL, BCh, NOW i NSZ. Hańba sprawcom tragedii. Na koniec trzy opinie o powstaniu w Warszawie: Paweł Jasienica (1909-1970) miał rację „Powstanie Warszawskie było skierowane militarnie przeciwko Niemcom, politycznie przeciwko Rosjanom a faktycznie przeciwko samym Polakom”. Prof. Wiesław Chrzanowski (1923-2012) pisał – „Wywołanie Powstania jest karygodną zbrodnią, za którą ponoszą odpowiedzialność pewne polskie ośrodki. Tak te wypadki ocenia polskie społeczeństwo, tak wyglądają one w rzeczywistości. Winni muszą ponieść odpowiedzialność”. Prof. Jan Ciechanowski (1930-2016) stwierdził: „Powstanie zakończyło się straszliwą klęską, katastrofą i ruiną, która nie dotknęła żadnej innej stolicy w Europie od czasu najazdu Hunów na Rzym. 200 tysięcy ludzi zginęło, 500 tys. wygnano i skazano na poniewierkę. Miasto zrównano z ziemią. To największy błąd popełniony przez dowództwo AK.”   Źródło: Myśl Polska  Autor: Łukasz Jastrzębski   *zrobiłem drobną edycję - treść bez zmian    **to austriacki malarz żydowskiego pochodzenia    ***to Niemiec - notoryczny narkoman i umarł z przedawkowania morfiny 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...