Ślepiec

[Aneta Wójtowicz-Wójcik]

Kiedy smutek mi doskwiera.
Kiedy żal i smutek to jak powszednia niedziela.
Nie wiem co robić.

Bije me serce.
Wolniej.
Szybciej.

Nagle świat cały przestaje być piękny.
Znowu te krzyki.
Znowu smęty.

Idąc ulicą, nie wiem gdzie idę.
Nie wiem co robić.
Idę na oślep.
W końcu i tak nic nie widzę.

Wyciągam dłoń.
Mówię pomocy.
Nikt nie pomaga, tylko patrzy w me oczy.

Brak w nich tego blasku.
Czuję się jakbym była w potrzasku.

Koniec gadania.
Bo kto by chciał usłyszeć ślepca, który nic nie widzi z rana.

Piękno ucieka.
Nieszczęście zostaje.
Taki już los ślepca.
Któremu ręki nikt nie podaje.

[strom]

Smutne ale jak dla mnie piękne. ;-)