Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

.
Karol Kot sypia w twoim łóżku
Karol Kot sypia z tobą w łóżku
popatrz jak spadają gwiazdy

marynarkę wieszam na krześle przecież
sam pił nie będę kiedy tam obok palą ciało
ostatniego cara

Charles Manson stoi w twojej kuchni
Charles Manson stoi z tobą w kuchni
popatrz jak kruszą się gwiazdy

tu przy głównym placu nike wrocławska
której mieczem jest papieros a tarczą butelka
wina

Ernesto Che Guevara pchnął cię na stół
Ernesto Che Guevara wepchnął ci pistolet w usta
popatrz jak dymią się gwiazdy cały stos ułożyli

i wiesz
cieszę się że cię
nie widzę

(W-w; 19 V 2009)

Opublikowano

witaj +)

wiersz wyraźnie inspirowany Świetlickim. owa inspiracja
odnosi się zarówno do powtórzeń, jak również do Karola Kota,
postaci z jego książki. zresztą, widać podmiot liryczny lubi, bądź
interesuje się tematyką psychopatów czy tam morderców, jest ich
tutaj aż trzech.

pierwsza zwrotka to element życia erotycznego. niepewność,
perwersja, ostatecznie śmierć może spotkać osobę, która
przebywa z Kotem w Łóżku. kontynuacją tego wątku
jest druga strofa, podmiot czuje wszechobecną śmierć
i samotność: marynarka zastępuje mu kumpla do picia.

kolejna postać, Manson. w kuchni, czyli wskazuje
na przyjemności pŁynące z konsumpcji. tutaj może
oznaczać narkotyki, jakieś środki psychodeliczne,
które ma dostarczyć Charles. nike wrocŁawska
to zwycięstwo osiągnięte dzięki używkom,
więc domyślić się możemy, iż nie jest ono trwaŁe
[papieros jako miecz].

Ernesto na stole, więc chyba dalej kuchnia, ewentualnie
pokój gościnny. choć gościem mile widzianym on raczej
nie jest. ostatecznie osoba, o której myśli podmiot
zostaje zabita, coś się kończy. dzięki temu już jej
nigdy nie zobaczy, jest tym samym wdzięczny mordercy.

ogólnie tekst z tzw mocnych, ekspresyjnych.
początkowo te powtórzenia drażniŁy,
jednak ostatecznie się przekonaŁam [w końcu
u Świetlickiego też są ;P]. plusuję

pozdrawiam
Karolina

Opublikowano

witaj.
Świetlickiego dawno nie czytałem akurat.
co do psychopatów... zainspirowała mnie przyjaciółka-powierniczka, dość mocno zainteresowana takimi tematami.
Karol Kot to postać autentyczna, ale fakt, Świetlik też go wykorzystał. jednak chodziło mi raczej o Karola Kota a nie odniesienie do Świetlickiego.
nike wrocławska to tak naprawdę niejaki znany Ci Oko, mój najlepszy przyjaciel, klęczący o 2 w nocy, w dziwnym stanie, na podłodze w domu kumpla. świętowaliśmy w muflonowskiej ekipie m.in. wrześniowe wejście do studia nagrań i taki mój jeden sukcesik poetycki, ale nevermind. czy to jest zwycięstwo? tak. zwycięstwo radości życia, sztuki, wolności i wytrwałości w dążeniu do celu. najtrwalsze z możliwych. tzw. rock and roll.
dziękuję za plusa i obszerny komentarz, trochę inny miałem zamysł, ale bez sensu byłoby tu wszystko tłumaczyć. ale w końcówce - przynajmniej mnie - chodziło o coś zupełnie innego.
podmiot liryczny nie dziękuje mordercy. bo i nie wiadomo, czy do morderstwa dochodzi. PeeL już się tym po prostu nie interesuje. nie widzi - nie pozna zakończenia.
pozdrawiam
G.

Opublikowano

muszę Ci powiedzieć, że jestem zauroczona tym wierszem. seryjny morderca w łóżku, kolejny w kuchni - a kuchnia to dla mnie pomieszczenie pełne erotyzmu - poza tym, wydaje mi się, że kuchnia jest bardzo ważnym miejscem dla każdego seryjnego mordercy :D nie mówiąc już o stole i wpychaniu ;) takie moje wariacje przy okazji.
wiersz super i podoba mi się zapis graficzny wprowadzający podział.
pozdr. :D

Opublikowano

Marcin, doczekałam się Twojego bardzo dobrego wiersza. Powtórzenia pulsują, wiersz narasta, kto wie, co może być jeszcze. No, znakomite to jest, biję brawo.
Jedna uwaga: wolałabym, żeby gwiazdy "dymiły", a nie "dymiły się", tym bardziej, że niżej jest "cieszę się". Taki drobiazg.
Pozdrawiam entuzjastycznie :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W czerwonym narożniku ważący nie wiadomo ile,Marcin Gałkowski!
W niebieskim narożniku, NADINTERPREEEEETACJAAAAAAA ! iiiiiiiiiiii... NIEDOCZYTANIE !

chylę czoła przed autorem, wierszyk ani specjalnie wydumany, ani super patosujący.

w punkt.
Opublikowano

po poprzednim dziele myślałem że szanowny kolega nie potrafi, tutaj widzę, że się myliłem.

co prawda nie jestem powalony na kolana i nie podoba mi się, bo to nie rodzaj poezji który lubię (nie znoszę Świetlickiego i całej hałastry), ale doceniam pomysł i w jakimś stopniu wykonanie.

a merytorycznie - cóż, Karolina wypowiedziała się w pełni i ładnie, w większości podpisuję się pod jej interpretacją, z malymi uzupełnieniami.
Kota traktowałbym raczej nie jako postać od Świetlickiego, co prawdziwego, żywego mordercę, psychola, powieszonego w latach sześćdziesiątych. taki Manson na miarę naszego prlu.




pozdrawiam,
mz

Opublikowano
Adam Rozezweig:
i git=)
co do nadinterpretacji... cóż, każdy czyta jak chce, jedyna słuszna to tylko w szkole wszakże=).
i każdy może to sobie odczytać jak mu się (nie) podoba.
a dlaczego akurat Espenę wyprowadzam z błędu ad. tego co chciałem tu zawrzeć, skąd wziął się jej odczyt i dlaczego postanowiłem to wyjaśnić... to już ona sama wie najlepiej. ja też wiem. i może niech tak zostanie.
dzięki za wizytę=)

Michał Zawadowski:
czasem niechcący potrafi;)
co do interpretacji Karoliny i moich wyjaśnień napisałem już Adamowi co i jak.
dzięki za zajrzenie.

pozdrawiam
G.
Opublikowano

[quote] i git=),wszakże=), dzięki za wizytę=)


I dlatego mnie wkurwia ten internet! W knajpie jakbym się śmiał z twojej koleżanki, po tym jakbyś przeczytał wierszyk, to byś mi dał w morde i by poszło na krzesła albo szklanki.A tutaj piszesz mi jakieś znaki równości i nawiasy, nihuja tego nie rozumiem a mam 21 lat !
Jak się w takich upośledzonych warunkach ma bohema rodzić ?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież,  także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Likey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby?       Cusco, 22. Września 2025       
    • @lena2_ Leno, tak pięknie to ujęłaś… Słońce w zenicie nie rzuca cienia, tak jak serce pełne światła nie daje miejsca ciemności. To obraz dobroci, która potrafi rozświetlić wszystko wokół. Twój wiersz jest jak promień, zabieram go pod poduszkę :)
    • @Florian Konrad To żebractwo poetyckie, które błaga o przyjęcie, dopomina się o miejsce w czyimś wnętrzu. Jednak jest w tym prośbieniu siła języka i humor, dzięki czemu to nie poniżenie, lecz autentyczna, godna prośba. To żebranie z honorem - pokazuje wrażliwość i odwagę ujawnienia się.   Twoje słowa przypominają, że można być nieodspajalnym  (ładny neologizm) prawdziwym i trwałym. Ta pokora nie umniejsza, lecz dodaje blasku.      
    • @UtratabezStraty Nie chcę tłumaczyć wiersza, bo wtedy zamykam drzwi do innych pokoi czy światów. Czasem czytelnik zobaczy więcej niż autor - i to też jest fascynujące, szczególnie w poezji.
    • Skoro tak twierdzisz...  Pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...